Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 5

seni sátu við sama lieygarðshornið og áður, hefðu
hátt um sig á opinberum vettvangi, var andstaða
þeirra gegn hinum nýju áhrifum ærið virk.
„Þetta dýraverndunartal er náttúrlega ósköp
áferðarfallegt og ekki nema eðlilegt, að viðkvæmt
og veiklað kvenfólk og skáld og svoleiðis skýjaglóp-
ar gleypi við því, enda þykir J^að víst sums staðar
fínt, en við, sem þekkjum lífið og lífsbaráttuna
hérna á Islandi, \ið tökurn Jjað ekki sérlega alvar-
lega, við viturn, að það verður hvorki gefið á garð-
ann né borið á borð.“
Þetta var ærið almennur andi hjá einmitt þeim,
er út um byggðir landsins var litið upp til sem
góðra bújjegna og sveitarstólpa. Því var það, að sá
vitri og raunsæi maður Tryggvi Gunnarsson lét sér
hægt um mjög róttækar aðgerðir til styrktar mál-
stað dýranna. Hann flutti mál sitt sjaldan af hörku
í Dýravininum, en freistaði Jjess að tala jöfnum
höndum til tilfinninga og rólegrar skynsemi — fét
frásagnir, sögttr og kvæði tala sínu máil og lagði
áherzlu á að sýna, að bætt meðíerð á húsdýrunum
væri eigendum þeirra hagsmunamál, — því að hann
vissi Jiað vel, að „buddunnar lífæð í brjóstinu slær“
— og að „Jjað kvað liggja vegtir til hjartans gegn-
um magann". Af þrautseigju og gætni Jjokaði hann
Þorsteinn Erlingsson.
Norðtnaðurinn
Emil Rokstacl, sem
lagði fram féð, er
reið baggamuninn.
í rétta átt málstað dýranna á vettvangi löggjafar-
innar, en sá sér ekki í þrjátíu ára Jjrotlausri
baráttu sinni fært að koma franr heildarlöggjöf
um dýravernd. Hann réðst heldur ekki í stofnun
dýraverndunarsamtaka, þóttist sjá, að til Jjess mundi
vart nóg á unnið. Hann vildi koma því tif leiðar
strax upp úr 1890, að íslenzkar konur gengjust fyrir
því, jafnt í höfuðstaðnum og úti um bvggðir lands-
ins, að dýraverndunarsamtök væru stofnuð, og var
það fordæmi danskra kvenna, sem hann studdist
við og sú staðreynd, að „konum er“ — eins og hann
orðaði það — „tileinkuð blíða og viðkvæmni, — er
Jjað Jjví eðli þeirra samboðið að taka málstað mun-
aðarleysingjanna...“ En honum varð þar ekki að ósk
sinni og von. Það voru upp úr þessit stofnuð dýra-
verndunarfélög á Akranesi og á Seyðisfirði, en Jjar
voru karlmenn að verki, og bæði félögin lognuðust
út af. Ekki eru nein gögn, sem sýni, að Jjau hafi
verið stofnuð beinlínis af hvötum Tryggva, og ekki
er lieldur vitað, að hann hafi verið beinn hvata-
maður að stofnun þess félags, sem nokkru síðar
varð til í Reykjavík fyrir forgöngu hins unga eld-
huga, Sigurðar Júlíusar Jóhannessonar, þótt Tryggvi
yrði raunar fyrstur manna til að skrifa sig á stoín-
skrá Jjess félags. Raunin varð og sú, að ekki einu
sinni Jjað félag fékk lifað nema skamma stund. Enn
kom i Ijós, að Trvggvi vissi eða fann á sér, Jjrátt
fyrir vinsældir Dýravinarins, hvað leið áhuga al-
nrennings á hinu mikilvæga mannúðar- og menn-
ingarmáli, senr var lronunr áreiðanlega lrjartfólgn-
ast alls á síðari hluta ævinnar.
5
DÝRAVERNDARINN