Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 15
drægur. Hann var einlægur dýravinur, og mun sú
hafa verið eina orsök þess, að hann leysti þann
vanda Dýraverndunarfélags íslands að taka að sér
ritstjórn Dýraverndarans. Mun hann hafa litið
þannig á, að hlutverk sitt þar væri frekar að halda
í horfinu, en nióta persónulegar og ákveðnar stefnu
blaðsins en næstu fyrirrennarar hans, og lét hann
sitja við það saina og áður, skrifaði lítið sjálftir,
en valdi úr {>ví efni, sent barst, og sá um að blaðið
kænii skipulega út.
Að lokinni finnn ára ritstjórn Páls tók Einar E.
Sæmundsen á ný við blaðinu, og er mér kunnugt
um það frá liontnn sjálfum, að hann tók ritstjórn-
ina að sér íyrir þrábeiðni þeirra, sem vildu, að hvað
seni öðru iiði, hætti blaðið ekki að koma út.
í ársbyrjun 1947 varð Sigurður Helgason kennari
og rithöfundur ritstjóri Dýraverndarans, og var
Iiann það til ársloka 1954 — eða alls í 8 ár. Sigurður
er Austfirðingur, fæddur í Mjóafirði árið 1905.
Hann tók kennarapróf 1928 og hefur síðan stundað
kennslu, ritstörf og fræðimennsku. Hann hefur gef-
ið út nokkrar skáldsögur, bæði fyrir fullorðna og
börn, safnað efni í ritið Brini og boðar, þýtt ýms-
ar bækur og verið ritstjóri barnablaðs. Fyrir skáld-
sögur sínar sumar, svo sem Hin gullnu þil, gat hann
sér orðstír sem sagnaskáld, en liins vegar var lítt
gefinn gaumur að skáldsögunni Eyrarvatns-Anna,
sem er mun veigameira skáldverk — ekki sízt seinna
bindið, og til er eftir hann afbrigða góð smásaga.
Sigurður var strax í bernsku mjög mikill dýravin-
ur, og sem unglingur sendi hann Dýraverndaranum
greinar, þar sem hann vítti einarðlega illa meðferð
á dýrum. Hann hafði mikinn áhuga á að gera Dýra-
verndarann að skeleggu málgagni, en taldi sig ekki
mæta að sama skapi skilningi forráðamanna um
fjármál blaðsins, svo að áhugi hans dvínaði. Hann
safnaði í blaðið ýmsu fróðlegu og skemmtilegu
elni og lagði meiri áherzlu á það en áður hafði
verið gert, að liafa ntyndaval þess skemmtilegt og
fjölbreytt.
hegar Sigurður Helgason lét af ritstjórn í lok
fertugasta árgangs, minntist hann þess liðna og fór
þessum orðunt um starf ritstjóranna:
„begar Jón Þórarinsson féll lrá, breyttist mál-
flutningur Dýraverndarans furðu skjótlega. Hið
upphaflega hlutverk hans verður alh í einu að þoka
lyrir öðru sjónarmiði og aðaláherzla er nú Iögð á
Jiað, að gera blaðið að skemmtiriti, en ekki ske-
Þorleifur Gunnars■
son, bókbands-
meistari, ajgreiðslu
maður Dýravernd-
arans og formaðui
Dýraverndunarfé-
lags Islands.
leggt sem alvarlegt málgagn; og alltaf síðan hefur
þetta \erið aðalstefna þess, hvað svo sem ritstjór-
arnir hafa heitið. — Straumar tímanna hafa borið
okkur alla inn á þessa leið, suma nauðuga — aðra
viljuga. Allir höfðum við verið að hugsa um að
gera blaðið sem allra skennntilegast — eins og það
væri sérstaklega ætlað fólki til að lesa sér til dægra-
styttingar — og lijá okkur öllum hefur það orðið
meira og minna á kostnað góðs málefnis — því mið-
ur. Þó er það ef til vill enn lakara, að eins og nú
standa sakir virðast ekki vera skilyrði lyrir neina
stórhuga baráttu í þarfir þess.“
Lesendur blaðsins munu sjá, að niðurstöður okk-
ar Sigurðar um eíni og mótun blaðsins í fjörutíu
útgáfuár er furðu lík. Ég hef hér á undan aðeins
reynt að gera grein fyrir — í ljósi persónuleika
þeirra, sem blaðinu stjórnuðu, og aðstæðnanna, sem
þeir áttu við að búa, hvers vegna sú varð raunin,
sem Sigurður bendir á og varla getur leikið á tveim
tungum. Ég rak mig meðal annars rnjög fljótlega
á það, þegar ég hafði tekið að mér ritstjórnina, að
sá maður, sem afgreiddi blaðið og innlieimti áskrift-
argjöld og hafði haft það starf á hendi í nákvæm-
lega aldaríjórðung, hafði megna ótrú á því af bit-
urri reynslu sífelldra erfiðleika, að lært reymlist að
gera neitt það til breytingar á blaðinu, sem hefði
kostnað í för með sér, taldi mjög vafasamt að hætta
vinsældum þess með skorinorðum skrifum og ótt-
L
DÝRAVERNDARINN
15