Dýraverndarinn - 01.03.1965, Qupperneq 19

var með ágætum, íesta og regla ríkjandi í hvívetna
um aígreiðslu og innheimtu. Þorgils hætti staríinu
vegna veikinda um áramótin 1960—61 og við tók
Unnur Hagalín, sem hafði afgreiðsluna á hendi í
tvö ár. Þá var allmikið unnið að söfnun áskrifta,
og gengu þau sérlega vel fram í þvi, Unnur og for-
maður Dýraverndunarfélags Reykjavfkur, Marteinn
Skaftfells — í samráði við mig. Unnur er fædd í
Reykjavík 1911, starfaði mjög lengi erlendis, var
meðal annars í átta ár í þjónustu fjármálaráðu-
neytis Dana. Síðustu árin hefur afgreiðslan verið
í höndum Ingimars Jóhannessonar, fyrrum skóla-
stjóra og fulltrúa hjá fræðslumálastjóra, en hann
er kunnur að samvizkusemi um öll sín störf, og
þannig hefur hann reynzt sem aígreiðslumaður.
Hann á eins og Þorgils langan starfsferil að baki,
er fæddur í Meira-Garði í Dýrafirði árið 1891, var
kennari og skófastjóri til 1947 og hefur haft á hendi
margvísleg trúnaðarstörf í ýmsum menningar- og
mannúðarsamtökum.
FRAMTÍÐ DÝRAVERNDARANS
Um framtíð Dýraverndaram mætti margt segja.
Hlutverk hans til íramgangs málurn og til varð-
gæzlu þess, sem þegar hefur unnizt, hefur aldrei
verið meira en nú, svo ört sent allt breytist og
margt gamalt gengur úr skorðum. Sú tillaga liefur
komð fram að breyta honum í ársrit, en gegn því
gilda sömu rök enn og frú Ingunn Einarsdóttir bar
fram á íundinum í Laugarnesi 1915, sem endaði
með því, að blaðið var stofnað. Dýraverndarinn
þarf að vera tiltækur til varnar og sóknar, svo að
Þorgils
Guðmundsson.
Unnur Aradóttir
Hagalin.
ekki líði of langt frá því að málin voru eíst á baugi,
jDar til um j)au er fjallað í blaðinu, og J)að er síður
en svo, að J)að nái ekki til þeirra, sem víta þarf.
Ég hef sem áður getur orðið Jjess vís, að Jneir, sem
Jjað hefur beint að skeytum, hafa orðið jæirra varir,
og ég hef hloiið ærið ómjúk orð — einkum á bak, og
einu sinni skildist mér, að reyna skyldi fyrir sér
um mútur, raunar í kurteislegu formi, freista þess,
hvort ekki væri unnt að breyta afstöðu minni í
ákveðnu máli á þann hátt, enda hefur víst sú leið
oít og tíðum gefizt allvel á ýmsum stöðum.
Blaðið þarf að stækka og fjölbreytni þess að auk-
ast. Mörg mál eru á döfinni, sem krefjast rúms.
Ritstjóri þarf að geta aflað sér fjölbreyttara efnis,
einkum Jæss fróðleiks um náttúrufræði og náttúru-
vernd, sent ósjálfrátt eykur hjá hverjum manni sam-
hug og virðingu fyrir gróðraröflum tilverunnar, og
blaðið þarf að eiga ráð á betri og glæsilegri mynda-
kosti, svo að ]>að geti að einhverju leyti keppt um
hylli æsku landsins við hið fjölmarga miður æski-
lega, sem henni stendur til boða. Málflutningur
J)ess þarf að vera reistur á gildum rökum J)ekkingar,
hagkvæmni og menningar, og J)að ])yrlti að hafa
þau ljárráð, að J)að gæti launað liðsinni sérfróðum
mönnum á þessum eða liinum vettvangi.
En hvar verður fé íengið til að gera blaðið svo
úr garði, að ])að staðni ekki í því formi, sem J)að
er nú — og þar með dragist aftur úr þróuninni,
])ví að mönnunum munar annaðlivort aftur á bak
eða ])á nokkuð á leið? Ég er ekkert hræddur við
að hækka verð blaðsins að talsverðum mun, svo lágt
sem það er nú. Ef það hefur hlutverki að gegna
D Ý R A V E R N D A R I N N
19