Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 28

Ég fór svo niður að fá mér bita. Þegar við kom-
um upp aftur, liafði ég með mér brauðsneið með
kæfu ofan á og fleygði henni til luglsins. Hann reis
upp og hristi sig, velti vöngum og starblíndi á
sneiðina. Svo hjó hann nefinu í hana og hristi
síðan molana út úr goggnum. Sneiðin lá á grúfu.
Honum geðjaðist sýnilega ekki að þessu. Allt í einu
sneri liann sneiðinni við með fætinum og liorfði á
hana góða stund, veltandi vöngum. Loks kroppaði
hann í hana með gætni, og nú át hann. Hann
kroppaði aftur og aftur — gerði það nokkrum sinn-
um. Svo hætti hann. Hann hafði étið kæfuna, —
brauðið vildi hann ekki.
Þegar við vorum farnir að draga, gaf ég lionum
lifur. Hana þáði hann, en þó þóttu honum þorsk-
seiði betri. Hann sporðrenndi þrenmr, þangað til
hann hafði fengið nægju sína.
Það var auðséð á hreyfingum hans, að hann var
óðum að ná sér, en þó sýndi hann ekki á sér farar-
snið. Þegar við vorum um það bil hálfbúnir að
draga, lét ég hann útbyrðis, en hann hélt sig í
námunda við bátinn og gaf gaum að öllu æti, sem
til féll, og hann bægði röggsamlega frá öðrum fugl-
um, sem vildu ná sér í eitthvað ætilegt, — hann
þóttist eiga þarna rétt á öllu og var mjög ráðríkur.
Og þegar við héldum af stað í land, lyfti hann sér
til flugs og fylgdi okkur eftir, ásamt fleiri fuglum,
sem höfðu lmg á að ná sér í eitthvað í svanginn.
Ég þekkti ekki þennan fugl frá öðrum ungum
svartbökum, en þó hygg ég, að hann hafi oftast
fylgt okkur eftir, þegar við vorum að draga lóð-
irnar þennan vetur. Minnsta kosti fylgdi okkur
Vinir mínir meSal dýranna
Frá því fyrsta hef ég umgengist dýr, enda alin
upp í sveit. Öll hafa dýrin veitt mér óteljandi
ánægjustundir, en þó mesta ánægju þau, sem ég
hef haft nánust kynni af — hundarnir og kettirnir.
Ósköp var það notalegt, að fá kisu í rúmið, þegar
ég var barn. Hún var svo hlý og mjúk. Kettirnir
eru prúð dýr — og trygglynd svo af ber, enda kveð-
ur Þorsteinn Erlingsson, sá mikli dýravinur:
„Margra hunda og manna dyggð
má sér aftur veita,
en þegar ég glata þinrii trvggð
þýðir ei neitt að leita.“
Bezti leikfélagi minn í bernsku var hundur, sem
kom á heimilið lítill hvolpur. Þegar hann kom, var
mikil gleði hjá okkur börnunum. Við skírðum
liann Kol. Hvar sem við vorum, var Kolur litli á
hælum okkar. Við kenndum honum feluleik. Eitt
barnið hélt fyrir augun á honum, meðan hin földu
sig. Ekki brást það, að liann fyndi öll hin. Þá skein
bæði gleði og glettni út úr brúnu augunum hans.
Stundum kafaði hann niður á botn á læknum og
náði í jiað, sem við höfðum hent þangað. Ymislegt
fleira kenndum við Kol litla. Hann var líka ágætur
fjárhundur.
Eftir að ég varð fullorðin, hef ég aðeins átt tvo
hunda. Sá fyrri hét Cúnó. Hann var frá Hafnar-
firði. Maðurinn, sem gaf okkur liann, liét Ingi-
mundur Stefánsson, sem margir munu minnast.
Hann bjó í litlum bæ, sem hann hafði byggt sjálf-
ur, dálítið fyrir vestan Hafnarfjörð, úti í hraun-
svartbakur, sem var rnjög ráðríkur gagnvart öðrum
fuglum og ærið aðgangsírekur. Það kom fyrir, að
hann sló mig í höfuðið með vængjunum, þegar ég
var að gogga inn fiskinn. Og þó ég bægði honum
frá með goggnum, þá lét hann sér ekki segjast.
Hann kom strax aftur og var aldrei ólmari en þá.
Ég held, að þetta liljóti alltaf að liafa verið sami
svartbakurinn — og einmitt Jjessi, sem við Helgi
björguðum úr klóm dauðans.
28
DÝRAVERNDARINN