Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 8

FRUMKVÖÐLAR AÐ STOFNUN
DÝRAVERNDARANS
Svo sem áður hetur verið getið liér í blað-
inu, var það kona en ekki karlmaður, sem átti
clrýgstan þátt í því, að Dýraverndarinn var stotii-
aður. Frú Ingunn Einarsdóttir, öldruð ekkja austan
úr Árnessýslu, var í fyrstu ein um þá skoðun á
félagsfundi, að reynslan hlyti fljótlega að sýna, að
ekki mundi annað tjóa en að dýraverndunarsamtök-
in ætiu sér málgagn, sem þau réðu algerlega sjálf.
Jóhann Ögmundur Oddsson sagði mér, að menn
hefðu látið í ljós vantrú á því, að slíkt blað gæti
Jjrifizt, — helzt væri að halda áfram útgáfu Dýra-
vinarins og gera liann að ársriti, en ekki mundi
allra að feta í fótspor Tryggva Gunnarssonar um
söfnun efnis, og mörgum mundi J^ykja Jjað ganga
næst goðgá, að aðrir tækju \ið Jjví riti, sem hann
hefði mótað og aílað vinsælda. Væri líklegasta leið-
in til sóknar og varnar í málefnum dýranna að
nota dagblöðin og hin pólitísku vikublöð, sem væru
gefin út í miklum fjölda eintaka.
Ingunn svaraði Jjví til, að hún sæi að minnsta
kosti tvo galla á Jæssu, sem livor um sig væri í henn-
ar augum svo veigamikill, að hún teldi ekki, að hjá
jní yrði komizt að stofna sérstakt málgagn handa
samtökunum. í fyrsta lagi væri Jzað, að hætt væri
við, að menn tækju sér ekki af sjálfdáðum frarn
um að rita greinar um Jætta eða liitt málefni, sem
nauðsynlegt væri að vekja athygli á, Jjessi hugsaði
sem svo, að hinn mundi gera Jiað eða honum stæði
J>að nær. Öðru máli væri að gegna um ritstjóra
félagsblaðs. Hann vœri til pess ráðinn að skrifa um
málin og fá aðra til að gera pað. í öðru lagi mundi
}>að Hjótt koma í Ijós, að pólitísku blöðin reyndust
treg til að birta ádeilugreinar á samflokksmenn
sína, hvort sem J>ar væri um að ræða einstaka bænd-
ur, bændastéttina eða stjórnarvöldin, og dagblöðin
í Reykjavík mundu telja annað efni betur Jiegið
af lesendum sínum — enda kæmu J>au sama og ekk-
ert út í sveitir landsins. Hún kvaðst Jjegar hafa
fengið dálitla reynslu af J>essu í viðtölum við eina
tvo ritstjóra... Þá var frú Ingunni bent á J>að, að
blað félagsins mundi koma til færra fólks en liin
blöðin — og auk J>ess einkanlega tif þeirra, sem sízt
J>yrfti að sannfæra eða örva.
„En gamla konan átti svör við þessu,“ sagði Jó-
hann og kímdi. ,,Ég bæði dáðist að henni og halði
Jóhann Ögmundur Oddsson, hinn náni samstarfsmaður
Jóns Þórarinssonar.
gaman af henni.“ Og nú liló Jóhann á sinn sér-
kennilega og skemmtilega hátt.
Ingunn kvað }>etta vera mesta misskilning — hvort
tveggja. Menn J>yrftu ekki að láta sér detta í hug,
að skrifað yrði um dýravernd í öll blöð landsins,
J>ó að einhver tæki sig til við og við og skrifaði eitt-
hvað um J>að mál, og einmitt sem allra flestir }>eirra,
er hefðu áhuga á málum dýranna, yrðu að sjá J>ær
greinar, sem skrifaðar væru, það þyrfti að halda
Imga þeirra vakandi og þeir síðan vinna aðra til
fylgis við málstaðÍ7in. Þá væri líka eitt, sem ekki
mætti gleyma. Það væru dýrasögurnar. Þó að
Tryggvi og fleiri hefðu skrifað góðar greinar í
Dýravininn, hefðu þær aldrei verið nema lítill hluti
af efni hans. Það hefðu heldur ekki verið J>ær, sem
hefðu laðað fólk að ritinu og gert J>að vinsælt —
ekki fyrst og fremst }>ær heldur, sem hefðu opnað
augu fólksins, heldur dýrasögurnar og svo kvœðin
ittn dýrin. En nú þyrfti J>etta að fylgjast að, nú væri
kominn tími til að lofa og víta, verja J>á löggjöf,
sem fengizt liefði, og berjast fyrir frekari lögum og
reglum. Það væri alls ekki nóg að gela út ársrit.
Helzt yrði ritið að koma út mánaðarlega — og hreint
8
DÝRAVERNDARINN