Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 17

er sannfróður um Jög og reglur, sem að einhverju
leyti varða líf og líðan dýra, ferfætlinga senr fugla,
og um margt í náttúrufræði og náttúruvernd.
Ég varð Jress fljótt vís, að ritstjórn blaðsins væri
í rauninni Jrakklátt verk. Ég fékk margt bréfa frá
ungum og eldri, Jtar sem lýst var ánægju yfir blað-
inu, og margir létu bana í ljós við mig, þegar fund-
um bar saman. Ég hef sjaldan verið glaðari en
Jtegar ég ók úr garði á bæ einum í Austur-Barða-
strandarsýslu. Ég kom Jtar síðla dags og spurði, hvar
byggi maður, sem ég þurfti að hitta. Ég fékk greið
og góð svör, og mér var boðið inn, en ég kvaðst
Jdví niiður ekki hafa tóm til viðstöðu. Þá var ég
fítið eitt vandræðalega beðinn að staldra við, með-
an sótt væri kona, sem langaði til að sjá mig. Ég
var ekkert óvanur því, að fófk, sem bafði lesið eftir
mig skáldsögur, ævisögur eða greinar, vildi gjarnan
sjá, hvernig ég liti út, og kvað ég Jætta meira en
veíkomið. Húsfreyjan skauzt inn, og út kom mið-
aldra kona, sem var eitt býrubros og Jtakkaði sín-
um sæla fyrir, að sér skyldi veitast sú gleði að sjá
blessaðan manninn, sem skrifaði eins fallega um
dýrin og hann gerði — já, og væri ekki hræddur við
að taka ærlega í lurginn á sjálfum ráðherrunum!
Þegar bér kom, hvessti þessi annars glaðlega kona
röddina og varð allhvasseyg, var jafnvel ekki laust
við, að kvik væri á höndunum á henni, eins og hún
í rauninni vildi sagt bafa við liáttsetta misgerða-
menn á þessum vettvangi: Þú nýtur þess, að ég næ
ekki til þín! ... En hún breytti brátt aftur um svip
og raddhreim og sagði:
„Þú ættir að sjá börnin hérna, Jregar Jrau eru að
lesa um hundinn þinn — eða um liænsnin, maður!“
Já, mér var sannarlega hlýtt fyrir brjósti, Jægar
ég ók úr garði, og ég held, að syni mínum, sem var
eins og oftar ökumaður minn, hafi orðið Jtetta atvik
eftirminnilegt...
Ekki þurfti ég heldur að kvarta undan stjórn
samtakanna, hún lét í ljós, að henni Jrætti rétt stefnt.
... Samtímis naut ég þeirrar sönnu ánægju mjög
fljótlega, að verða þess var, að skrif mín vöktu sára
gremju Jæirra, er að var beint skeytum í blaðinu.
En mér varð brátt ljóst, að framtíðarskilyrði
fyrir því, að unnt væri að gera blaðið úr garði á
nokkurn veginn viðhlítandi liátt, allt í senn ske-
leggan málsvara dýra og dýraverndar, fróðlegt um
dýr og dýravernd, utan lands og innan, og að
skemmtiefni og myndakosti við hæfi barna og ung-
linga, var stækkun Jtess, og í árslok 1956 var ég
ákveðinn í að hætta ritstjórn Dýraverndarans
nema ég fengi tvöfaldað lesmál hvers tölublaðs,
hvað sem liði auknu lesmáli alls árgangsins. Ég
ákvað svo að fara fram á, að blaðið yrði framvegis
að lesmáli 16 blaðsíður í stað 8, en blöðunum yrði
Á þessari mynd af ril-
stjúra Dýraverndarans
eru með honuni hund-
urinn Vigi og köttur-
inn Monsólina.
DÝRAVERNDARINN
17