Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 29

„Þú ert jrekja, Kolur,“ segir Klói.
inu þar. Hann nefndi býlið sitt Fagrahvamm. Ingi-
mundur var giftur ágætri þýzkri konu og hafði
búið í mörg ár í Þýzkalandi, en flutti lieim, þegar
sýnilegt var, að nazistar mundu ná völdum þar. I>að
var sannarlega ánægjulegt að heimsækja hjónin í
Fagrahvammi. Allt bar þar sýnilegan vott um reglu-
semi og snyrtimennsku, sem af bar. Þau hjón áttu
bæði hænsni og hunda. Ingimundur skildi hvert
dýr, sem hann umgekkst. Væri eitthvað að lrænun-
um hans, gerði hann aðgerð á þeim með ágætum
árangri, eins og æfður dýralæknir væri. Ingimundur
var einhver sá be/.ti maður, sem ég hef kynnzt.
Hann kom sjálfur með Cúnó liingað. I>eir komu í
flugvél að Kirkjubæjarklaustri. Ekki átti að ama
að hvolpinum á leiðinni, jiví að hann var í hag-
lega gerðum kassa.
Mikið var hann fallegur, svolítill loðinn hnoðri,
svartur, nema kolóttur á fótunum og ljósir blettir
fyrir ofan augun, — með ljósa bringu. Fljótt kom
í ljós, að hann var vitur. Hann hélt fénu alveg í
hóp, þegar það var rekið. Margt skrýtið og skemmti-
legt átti hann í fari sínu. Hann var mjög góður
við kettina, sem við áttum og voru honum samtíða.
Gaman var að sjá Cúnó og kisu bjóða hvort öðrn
góðan dag á morgnana með jm að reka saman
Kolur: „Þarna sérðu, bara þegar þú kurtnir þér geð til
að sleikja úr sömu skál og ég!“
trýnin, eins og Jtau væru að kyssa hvort annað. Við
áttum Cúnó í 11 ár. Hann varð bráðkvaddur, hafði
orðið svo veilt hjarta. Við söknuðum hans eins og
góðs vinar.
Svo liðu nokkur ár, og við áttum engan liund-
inn. I>á var jiað, að ein nágrannakona mín, sem er
mikill dýravinur, gaf mér lítinn hvolp. Hann var
kolóttur með ljósa fætur og minnti mig mest á
æskufélaga minn, Kol á Eystri-Sólheimum. Ég lét
hann líka bera nafn hans og skírði hann Kol. Hon-
um leiddist ósköp mikið fyrsta kvöldið. Ég vafði
hann í ullarflókum og svæfði hann, svo að jietta
lagaðist. Einhverja hlýju varð hann að fá í staðinn
fyrir Jiá, sem hann hafði notið hjá mönnnu sinni.
Eljótlega varð hann ánægður hér. I>eir voru ekki
góffir vinir fyrst, Klói, kötturinn okkar, og Kolur.
Kolur vildi leika sér við Klóa, en jxtð þoldi hann
ekki. I>etta lagaðist samt, eins og myndirnar sýna, og
]>eir urðu beztu vinir. Þeir löptu saman, borðuðu
saman og buðu hvor öðrum góðan dag. Kolur var
ákaflega glaðlyndur og fjörmikill. Hann Iék sér
lieila og hálfa dagana og gat næstum aldrei kyrr
verið. Hann elti alla hunda, sem hann varð var
við. Þá kom j>að fyrir, að ]>eir hlupu í fé og eltu
D Ý RAV E R N D A R I N N
29