Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 30

Harmur ^æsaríimar
Villigœsahjón.
í mörg ár áttum við í Sælingsclalstungu gæsir, og
þær reyndust mjög vitrir og skemmtilegir íuglar.
A vorin voru þær ætíð reknar í burtu til haga-
göngu, þegar ungarnir voru orðnir vel stálpaðir,
en í fyrstu snjóum komu þær jafnan sjálfar heim
og voru þá kátar og vinalegar.
Seinasta árið, sem við áttum gæsir, var gæsaeign
okkar aðeins ein hjón, og fjölgunin hjá þeim var
einungis einn ungi, en mikið létu foreldrarnir sér
annt um hann, og er óhætt að segja, að mikill
fögnuður hafi verið yíir þessum litla gula linoðra,
sem raunar stækkaði brátt og skipti um lit.
Svo var ]jað eitt kvöld í júní, að ég sat við eld-
húsgluggann og liorlði út. Það var komið mikið
gras á túnið neðan við bæinn, og gæsirnar voru
þar á kafi, nema livað höfuð og nokkuð af hálsum
hjónanna bar yfir dimmgræn stráin. Ég sá, að gæs-
irnar voru að silast heim á ieið, fóru sér ósköp
það. Það varð að vonum ekki vinsælt, og þess vegna
gat ég ekki átt þennan vin minn eins lengi og ella,
— en alltaf sakna ég hans.
Kristjana Jónsdóttir,
Sólheimum i Landbroti.
S1
!
Heiður Agnes á Sóllieimum gejur heensnum ömmu sinnar.
hægt. Þær voru auðvitað á leið í hreiðurkofann
sinn. Þar höfðust þær við á nóttunni.
Þegar þær komu út úr grasinu, sá ég, að unginn
vafraði á milli þeirra. Þau liöfðu svo sem gætt þess.
að hann villtist ekki frá þeim í grasinu.
Þau stöldruðu við á hlaðinu eins og til að njóta
veðurblíðunnar, því að þetta var eitt af hinum
kyrru og unaðslegu vorkvöldum. Allt í einu heyrði
ég þau reka up]r skerandi hljóð. Ég fór út, og það,
sem ég sá, stendur mér enn fyrir hugskotssjónitm.
Unginn litli lá sundurkraminn á stígnum. Það hef-
ur víst verið stígið ofan á hann, án þess að ég viti,
hver hafi gert það eða með hverjum hætti það hafi
mátt verða, en óviljandi hefur það verið.
Ég á engin orð til að lýsa harminum, sem skein
út úr fuglunum. Móðirin lá eins og lömttð lijá ung-
anum, og karlfuglinn, sem sjálfur var auðsjáanlega
harmi sleginn, reyndi að lmgga hana. Hann vafði
hvíta, langa hálsinn utan um háls hennar og bringu,
hjúfraði sig að henni af einstæðri ástúð, og við og
við ráku þau ttpp sár og nístandi saknaðarkvein.
Eftir nokkra stund ýtti karlfuglinn við móður-
inni, og þau gengtt hlið við ltlið að hreiðurkofan-
um. Úti fyrir dyrum hans námu þatt staðar og littt
við. Svo sneri móðirin sér að kofadyrunum á ný
og fór að vafra inn, og karlfuglinn lagði höfuðið
að vanganum á henni. Svo lagðist hann fyrir dyrn-
ar eins og hann væri þar á verði um, að ekki væri
raskað ró hinnar syrgjandi móður.
Sælingsdalstungu í Dalasýslu,
31. janúar 1964.
Sigríður Sigurðardóttir.
30
D Ý R AV ERNDARINN