Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 31

MUNCHAUSEN
O G HVÍTABIRNIRNIR
Miinchausen barón var þýzkur, eins og áður hefur
verið getið hér í blaðinu. Hann var frægur lyga-
laupur, sagði fjölda af ýkjusögum, sem enn eru
til, en slíkir menn hafa alltaf verið í öllum löncl-
um, þótt enginn hafi orðið eins frægur og Miinc-
hausen, en sögur hans hafa verið gefnar út í
fjölmörgum löndum — meðal annars nokkrar á
íslenzku í bók, sem gefin var út fyrir mörgtim
árum. Frægastur af öllum íslenzkum lygalaupum
hefur orðið Vellygni-Bjarni, en sögur af honum
eru í Þjóðsiigum Ólafs Davíðssonar.
Nú er hafís við íslancf, og það hefur verið rætt
um það, að ef til vill hafi hvítabirnir borizt með
honum alla leið til strancla íslands. Það hefur
komið fyrir áður, og fregn barst um, að heyrzt
hefði frá Tjörnesi clýrsöskur utan af ísnum ekki
alls fyrir löngu. Stundum hafa livítabirnir hér áður
á árum orðið mönnum að bana, en ekki eru nema
nokkur ár, síðan einn hvítabjörn var skotinn í
Hornvík. Hún er nú í cyði, en ísfirðingar, sem
voru á ferð, skutu clýrið.
Hvítabjörninn er feiknamikið dýr. Hann er 250
sentímetra langur — eða hálfur þriðji metri, og
næstum hálfur annar metri á liæð. Fullvaxinn
hvítabjörn vegur 800 kíló, enda er hann stærsta
rándýr, sem til er. Landbjörninn er ekki nema
210 sentímetrar á lengd og rúmlega einn metri
á hæð, og svipuð að stærð eru ljónin og tígrisdýrin.
Flestir liafa heyrt talað um Filippus skipstjóra
og ferðir hans norður í hafísinn. Við vorum perlu-
vinir, og þess vegna var ég stundum með honum í
þessum svaðilförum.
Dag nokkurn, þegar við vorum komnir alllangt
norður á bóginn, greip ég sjónaukann minn og
skyggndist um, enda full þörf á að hafa augun hjá
sér á svona ferðalögum. Um það bil hálfa mílu frá
okkur var borgarjaki. Hann var miklu hærri en
stórsiglan á skipinu okkar. Á þessum jaka kom ég
auga á tvo hvítabirni, og ég sá ekki betur en þeir
væru í hörkuáflogum.
Ég var ekki lengi að hugsa mig um. Ég tók byss-
una mína, hengdi hana á öxl mér og labbaði mig
af stað út á ísinn. En þegar ég var kominn upp á
borgarjakann, sá ég, að ekki var kálið sopið, þótt
í ausuna væri komið. Oft varð ég að stökkva yfir
hyldjúpar jökulsprungur, og víða var ísinn svo háll,
að ég datt aftur og aftur kylliflatur og varð að
skríða á fjórum fótum meira en ég gekk.
En seint og um síðir komst ég þangað, sem birn-
irnir voru, og nú sá ég, að þeir voru bara að fljúg-
ast á að gamni sínu. Mér þótti nú bera lieldur vel
í veiði, því hvítabjarnarfeldir eru ærið verðmætir,
einkanlega af svona risastórum björnum. En um
leið og ég lyfti byssunni, rann ég á hálkunni, datt
kylliilatur og kom svo hart niður á hnakkann, að
ég lá í roti iullan hálftíma.
Ég varð ekki lítið hissa, þegar ég raknaði við og
varð þess vís, að þessi óargadýr höfðu snúið mér
við, svo að ég lá á grúfu. Og í sömu svipan og ég
hafði gert mér grein fyrir þessu, beit annar björn-
inn í rassinn á skinnbuxunum mínum og labbaði
af stað með mig. Það er sízt að vita, hvert hann
hefði farið með mig, ef mér liefði ekki tekizt að
ná í vasahnífinn minn. Með honum stakk ég hann
í annan afturfótinn. Hann rak upp þetta líka litla
öskur og sleppti mér í einu vetfangi. Þá tókst mér
að ná í byssuna mína og koma á hann skoti, svo
að hann steinlá.
Nú hafði mér tekizt að leggja eitt af þessum háska-
DÝRAVFRNDARINN
31