Búnaðarrit - 01.06.1940, Blaðsíða 48

148
BÚNARARRIT
marga þingeyska hrúta, heldur undirbyggðu þeir
starfið með því að taka í fyrstu minna skref. Á tíma-
hili keyptu þeir fjölda hrúta úr Austur-Húnavatns-
sýslu, einkum frá Guðlaugsstöðum. Þar var þá þolið
beitarfé, hraust og arðsamt, en þó hvergi nærri eins
þungt og feitlagið eins og mest ræktaða þingeyska
féð.
Með þessari lcynblöndun bættu Árnesingar fé sitt að
mun, gerðu það vænna og arðmeira en það hafði verið,
án þess að beitarþol þess minnkaði að nokkrum mun.
Enn gætir áhrifa Guðlaugsstaðafjárins víða í sýslunni,
en hvergi meira en á Skeiðum, en þangað hefir heldur
ekki enn verið flutt mikið af fé af þingeysku kyni. Það,
hve kynblöndunin við austur-húnvetnska féð gafst vel,
slyrkti marga í trúnni á kynbæturnar, og varð til
þess að ýmsir reyndu að stíga feti framar. Var þá farið
að kaupa þingeyskt fé, Goltorpsfé og Kleifafé. Eins og
að framan er lýst, hefir það gefið mörgum ágæta raun.
Fé Árnesinga mun enn eiga eftir að batna mjög, því
að þar er mikill áhugi fyrir kynbótum og skilningur
á gildi þeirra og er það í raun og veru það, sem mest
er um vert.
Rangárvallasýsla.
Tafla C. sýnir hvaða hrútar hlutu I. verðlaun í
Rangárvallasýslu.
Fáir ágætir hrútar voru sýndir, þrátt fyrir það, þótt
sýningarnar væru yfirleitt mjög vel sóttar. Nú voru
sýndir þar 519 hrútar en 1934 aðeins 249.
Bezti hrúturinn, sem sýndur var í Ragnárvallasýslu,
og jafnframt einhver bezti hrúturinn á Suðurlandi í
þetta sinn, var Hrani Vilhjálms Þorsteinssonar í
Meiritungu. Hann er með afbrigðum fögur kind, ullar-
mikill, stcrkullaður, fríður, vel vaxinn, holdgóður og
vænn. En sérstaldega bar hann þó af öðrum kindum
hvað snertir svipfegurð og hörkulegt yfirbragð.
Nokkra fleiri ágæta hrúta mætti nefna, eins og