Búnaðarrit - 01.06.1940, Blaðsíða 47

BÚNAÐARRIT
147
hrútasýningar í Árnessýslu. í greinargerð um sýning-
arnar, er hann ritaði í skýrslubækur Búnaðarfélags-
ins, lætur hann illa yfir fjárrækt Árnesinga. Að vísu
veitti hann þá 20 hrútum I. verðlaun i sýslunni,
úr 11 hreppum. Flestir þessara hrúta voru aðfluttir.
Voru þeir einkum ættaðir frá Guðlaugsstöðum í
Húnavatnssýslu, úr Þingeyjarsýslu og frá Gottorp.
Bar Theodór sjáanlega kvíðboga fyrir því, að blöndun
með þingeysku fé mundi reynast illa og jafnvel ótt-
aðist hann Gottorpsféð. Þessi skoðun hans var mjög
eðlileg og skynsamleg, þegar fullt tillit er tekið til
þáverandi búnaðarhátta i Árnessýslu og annarsstaðar
sunnanlands. Þá var fé yfirleitt mun verr fóðrað
sunnanlands en nú. Hann hafði séð marga væna norð-
lenzka hrúta, sem fluttir liöfðu verið úr átthögum
sínum, til staða, þar sem þeir áttu að búa við lélegri
landkosti og lakari meðferð, en þeir höfðu alizt upp
við. Flestir þessir hrútar visnuðu upp. Þeir gáfu að
vísu oft væna dilka lil slátrunar, en væru lömb undan
þeim alin upp, þá gengu þau oft fljótt úr sér.
Theodór vissi vel, að hið stóra þingeyska fé var
þurftarmeira en hið smáa sunnlenzka beitarfé, og því
nauðsynlegt að hæta fóðrun fjárins sunnanlands, ef
kynbætur með vænu holdafé áttu ekki að verða til ills
eins. En sem betur fer hefir Árnesingum yfirleitt
heppnazt vel með kynbætur fjárins með aðfluttu fé
og er það fyrst og fremst þvi að þakka, að þeir liafa
stöðugt bætt meðferðina jafnóðum og þeir hafa bætt
féð. Ég tel víst, að áframhaldandi ræktun hins að-
fiutta fjár í Árnessýslu gefist vel, ef þess er gætt að
sækjast ekki eftir of mikilli stærð, heldur keppst við
að fá féð fremur smátt, holdgott, þéttvaxið og þolið
en þungt eftir stærð.
í öðru lagi mun það eiga drjúgan þátt í því, hve
Árnesingum hefir tekizt vel að kynbæta fé sitt, að þeir
hyrjuðu ekki kynbætur sínar með því að flytja suður