Sunna - 01.10.1932, Síða 32

28
S U N N A
Leikir.
1. Keppikeflið. Útileikur.
Tala þátttakenda fer eftir ástæðum, t. d, heill bekkur eða
lítill skóli. Kennarinn eða annar, sem til þess er valinn, er
dómari og stýrir leiknum.
Þátttakendur er skipt í tvo jafna flokka. Flokkarnir ganga
í beinar raðir, er snúa andlitum saman, og séu nál. 20 m.
milli raða. Leikstjóri stendur við annan enda raðanna, fyrir
miðju leiksvæði. »Keppikeflið< (t. d. steinn, spýta, saman-
kuðlað bréf eða bögglaður vasaklútur) er látið á jörðina
nákvæmlega mitt á milli raða. Þegar leikstjóri gefur merki,
hlaupa fram þeir tveir, sem næstir honum standa, sinn úr
hvorri röð, að keppikeflinu. Sá, sem fyrri verður til, grípur
keflið og hleypur með það heim á sinn stað í röðinni; hinn
á eftir og reynir að klukka. Ef hlauparinn með keflið kemst
heim óklukkaður, hefir hann tekið andstæðing sinn til fanga,
en ef hann er klukkaður, er hann sjálfur fangi. Hver fangi
stendur í röðinni hjá þeim, sem tók hann. — Nú er keppi-
keflið látið á sinn stað á milli raðanna, næstu tveir menn
hlaupa og svo koll af kolli, þar til komið er á raðarenda. Þá
er leiknum lokið, og hefir sú röð unnið, sem nú er fjölmenn-
ari (hefir fleiri fanga). Halda má og áfram, þar til enginn er
eftir í annari röð. I seinni umferðum eru þá fangarnir með
þeirri röð, sem tók þá.
Ekki er vert að grípa keppikeflið um leið og að því er
komið á hlaupi. Framkastið á hlauparanum gerir það að verk-
um, að hann verður þá klukkaður, áður en hann fær ráðrúm
til að snúa við. Bezt er og skemmtilegast, að báðir keppi-
nautar stanzi við »keflið«, standi hvor andspænis öðrum og
lúti yfir það, og sitji eins og köttur um bráð um að grípa
það hinum að óvörum.
Ef sá, sem náð hefur keppikeflinu, sleppir því eða missir