Dvöl - 01.07.1941, Page 40

Dvöl - 01.07.1941, Page 40
198 D VÖL drættir í andlitinu báru dauSa- merki, ekkert minnti á athafnalíf og viljaþrek. Friður og ró dauðans hvíldi yfir þessum deyjandi manni. Ólöf bar okkur kaffið. Svo gekk hún að rúmi sjúklingsins og talaði eitthvað við hann. Annarri hend- inni hélt hún um létta, sem var yfir rúminu, hinni studdi hún á rúm- stokkinn. Nú brosti hún ekki, en samt var eins og dauðvona sjón- irnar teyguðu líf og yl frá þessu fallega, ástríka andliti, sem laut ofan að sjúklingnum. Dauðinn eins og hörfaði um stund frá rúm- stokknum, líkt og honum fyndist hann ekki eiga heima í þessu ríki kærleikans og lífsins. Eftir nokkra viðdvöl kvöddum við og fórum. Þrem vikum síðar frétti ég lát Gísla. Ólöf fór ekki frá Þambárvöllum, þótt Gísli andaðist. Hún var þar áfram með drenginn sinn hjá Jóni og Guðrúnu. Þau dóu bæði hjá henni á gamals aldri. Að Guðrúnu hlynnti hún til síðustu stundar, en Jón varð úti á Stikuhálsi, harm- dauði öllum, sem einhver kynni höfðu haft af honum. Haustið 1895 giftist Ólöf Skúla Guðmundssyni, mætum og góðum manni. Hún var þá komin á fer- tugs aldur. Líklega var þá erfitt að kveikja eldana, sem áður voru slokknaðir, og vekja það aftur til lífsins, sem dáið var.Samt var þetta hjónaband gott, og er enginn vafi á því, að mannkostir hans hafi þar miklu um ráðið, samfara því að tilfinningalíf hans hafði aldrei neinn skaða beðið og gat því yljað í kringum sig. En slikt vinnst ekki á svipstundu. Hann kunni vel að meta konu sina og kosti hennar og hlúði að þeim. Hann lét hana sí- fellt finna kærleiksylinn, sem hann átti í ríkum mæli, ekki einungis henni til handa, börnum þeirra og fósturbörnum, heldur öllum, sem hann náði til og þurftu þess með. Það er fagurt fordæmi, að ganga aldrei svo hjá heimilisfólki sínu, að ávarpa það ekki hlýjum orðum. Gera lítið úr misfellum og vilja allt bæta og laga í kyrrþey. Gömul kona, sem var hjá þeim Skúla og Ólöfu, sagði þetta um hann: „Við gamalmennin, sem voru á heimilinu, var Skúli eins og bezti faðir við börn sín. Ef þau voru veik eða lasburða, sat hann hjá þeim og talaði við þau og var eins ná- kvæmur og góð móðir.“ Það eru þó ekki allir, sem gefa sér tíma til að tala við gamalmenn- in, þessi útbrunnu skör, sem hvorki veita yl eða birtu og eru sem þurrk- uð út af spjaldi lífsins. Þó eru til úndantekningar. Þau gamalmenni, sem átt hafa glæsilega fortíð, draga fremur til sín, og það er oftast á- litamál, hvort vert er að hafna virðingu í hvaða gervi sem hún birtist manni. En um það var ekki að ræða á Þambárvöllum. Þau gamalmenni, sem þar voru, höfðu aldrei haft völd né auð. En úrvals mannorð fylgdi þeim, en það er ekki ætíð mest metið. Þar hafa ver-

x

Dvöl

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.