Dvöl - 01.07.1941, Síða 68

226
D VÖL
skapaðir með vinnu. Og vinnu
hverra? Pólksins. Þvi að aðals-
menn vinna ekki.
Var læknirinn byltingarmaður?
Nei, hann aðhylltist aðeins
kenningar Darwins. En honum var
alveg sama, þó að hann væri kall-
aður byltingarseggur, lét sér það í
léttu rúmi liggja.
En var það rán að kaupa? Það
var hörð kenning.
Já, ef féð, sem notað var til
kaupanna, var ekki fengið með
sjálfs manns iðju.
Líkamlegri vinnu, eða hvað?
Já!
En þá var læknirinn sjálfur
ræningi.
Auðvitað! Ekki aftraði það hon-
um frá að segja sannleikann.Mundi
baróninn nokkuð eftir hinum iðr-
andi ræningja, og sannleikann
sagði hann?
Samtalið féll niður, og nú var
leitað til prófessorsins.
Prófessorinn kallaði baróninn
manndrápara, af því að hann
hafði ekki þegar fengið barninu
brj óstmóður.
Baróninn varð að tala um fyrir
konu sinni. Hann varð að tæta
sundur öll sín fyrri rök og skír-
skota aðeins til móðurástarinnar.
En hvaðan átti að fá fóstru? í
bænum var ekki viðlit að fá neina
manneskju; þar var spillingin svo
mikil. Nei, sveitastúlka varð það
að vera. En frúin vildi ekki ógifta
stúlku. Ógift stúlka, sem hefir átt
barn, er siðlaus stúlka, og ham-
ingjan góða, ef sonur þeirra fengi
einhverja eiginleika frá henni.
Læknirinn sagði, að allar brjóst-
mæður væru ógiftar og ef baróns-
sonurinn öðlaðist einhverja
hneigð til kvenna, þá sýndi það
aðeins, að töggur væri í stráki, og
á slíkum hneigðum yrði að hafa
gætur. En húsfreyjur fengjust
alls ekki til barnfóstursins, því að
þeir, sem hefðu jörð til umráða,
vildu eiga börnin sín sjálfir.
En var þá ekki hægt að gifta
stúlku einhverjum ungum manni?
Ja, það yrði að minnsta kosti
níu mánaða bið.
En var ekki ráð að gifta stúlku,
sem búin var að ala barn?
Það væri snjallræði!
Baróninn þekkti stúlku, sem átti
þriggja mánaða gamalt barn.
Hann þekkti hana helzt til vel —
hafði setið í festum í þrjú löng ár
og læknirinn að síðustu orðið að
benda honum á, að láta hjúskap-
arheitið ekki leggja á sig of
strangar hömlur. Hann fór sjálfur
á fund stúlkunnar og hét henni
einni hjáleigunni, ef hún vildi
giftast Andrési fjósamanni og
vera barnfóstra á aðalssetrinu.
Vitanlega vildi hún heldur þekkj-
ast þetta boð en að þola háðung
á hrakningi. Næsta sunnudag
skyldi lýst með þeim í fyrsta, ann-
að og þriðja sinn, en Andrés varð
að fara á brott í tvo mánuði.
Baróninn horfði á son stúlk-
unnar með hálfgerðri öfund. Hann
var stór og hraustur. Hann var