Hlín - 01.01.1950, Blaðsíða 146

144
Hlin
Þórdís, sem á vængjum vindanna út úr húsinu. En móðir henn-
ar suðaði um þetta sama, þegar hún kom inn aftur.
Hún gat ekki gefið Eysteini svarið eftir vikuna, en Eysteinn
slepti ekki takinu. Hann flutti mál sitt með iðni og ástundun,
með festu og stillingu, og Þórdís fann að viljakraftur hans var
að vinna bug á henni.
Svo þannig kom það til. — Gullhringurinn, sem gilti hæði
fyrir heitorð og hjónahand, var dreginn á fingur Þórdisar. —
Góð föt — hrúga af þeim, hlóðust að henni — smekkleg, falleg
föt. — Mæðgurnar fluttu í kaupstaðinn. Þórdís fór í Kvenna-
skólann í Reykjavík.
Þegar suður kom, reyndi Þórdís að sinna námsgreinum sínum
í einlægni og alvöru, en það var eins og mynd unnustans sæti á
línum bókanna og gerði henni námið ómögulegt, þó hún að eðl-
isfari væri vel gefin, og hugsunin um hann svifti hana þess utan
allri sannri lífsgleði.
Þórdís leit samt aldrei við neinum öðrum manni, þó aldrei
hefði hún sjeð eins margt vel tilhaldinna manna eins og einmitt
í Reykjavík. — Hún tók heldur ekki þátt í þeim fáu skemtun-
um, sem henni stóðu til boða. — Hún var kyrlát og fátöluð að
eðlisfari, en brosti hlvlega, begar hún Ijet það eftir sjer að
brosa. En nú var alt fest við hringinn á hendinni, alt hennar
líf var eins og límt við hann. — Eitt bótti hinum stúlkunum
einkennilegt við framkomu Þórdísar: Hún virtist sækjast eftir
því að fá kvef. — Hún hafði aldrei hlýtt að hálsi sjer og beraði
hálsinn mikið meira en hinar stúlkurnar gerðu, og meira en hin
stilta framkoma hennar bar vott um að væri henni náttúrlegt,
og hún klæddi sig oft færra en til stóð.
Þórdís kom heim af skólanum um vorið, vafin í klæði, flauel
og silki með nokkuð af alldýru gullstássi á sjer líka: Úr, háls-
festi, brjóstnál — og kjölturhósta.
Giftingin átti að fara fram snemma um sumarið. — Eysteinn
barst á vængjum vindanna og bragðaði ekki vín, móðir Þórdísar
reri öll af ánægju, nema þegar Þórdís hóstaði, þá brá skugga á
andlit henni. Hún þekti þennan hósta. Þau voru farin þrjú börn-
in hennar úr tæringunni. Þau höfðu öll hyrjað svona, einmitt
svona. En nú gaf Þórdís sig ekki ögn að því, þó móðir hennar
suðaði eitthvað um meiri aðbúnað.
Einn dag gekk Þórdís einsömul heim að gamla heimilinu, upp
með ströndinni. Þaðan fór hún upp fjallshlíðina, alla leið upp á
neðsta hjallann. Veðrið var yndislegt. Hún litaðist um af klett-