Melkorka - 01.12.1949, Page 12

LÁRA EGGERTSDÓTTIR frá Laugardœlum:
TVO KVÆÐI
ÁLFADJÁSNIN
I
Sem barn ég luktum augum leit
hið logabjarta skraut.
Þá brann mér óskin hugans heil
þau hyrfu mér í skaut.
Ó, legg í lófa karls, ég ltvað,
og karl skal ekki sjá,
svo rétti ég litla lófann að
og lék um gripi. þá.
Þig aldrei scelija hnoss þau heim,
kvað huldukonan mér,
en geislann bjarla af gullurn þeim,
hann gefa skal ég þér.
Sá geisli veganesti var
og vernd um dcegur löng,
ég tók með álfafólki far,
er fannst mér gatan þröng.
Ef byrgði þokan sólarsýn
og sorli geislann fól,
þá biðu draumadjásnin mín
í dœld við nœsta hól.
Svo komu sorgarárin svört
með stríð og myrkra völd,
þá sukku dýru djásnin björt
i djúpin myrk og köld.
HAUSTLJÓÐ
Við fætur mína falla laufin bleik
og feykjast licegt í kveldsins blíðu ró,
hnigur til jarðar litið lauf er dó,
liðið er sumar, nakin stendur eili.
Kvöldsólin varpar hinztu geisla glóð
og gliti. vefur laufi þakinn svörð,
fallandi blöðin faðmar móðir jörð,
fölnuðu lifi syngur haustið óð.
Senn vitjar einnig haust og velur þin
og vogin þunga mœla skal þitt pund,
þú Ijúfa kvöld, inn blæddi lifsins und,
en löngun sár i hugans djúpi ei dvín.
Ó, að ég heima bæri beinin mín,
og blundinn hinzta sofni á fósturgrund.
Þessi kvæði seni hér birtast eftir Láru
Eggertsdóttur Nehm orti hún í Danmörku
á hernámsárunum. Hún var gift og búsett í
Kaupmannahöfn, dvaldist því árum saman
84
MELKORKA