Valsblaðið - 01.05.2010, Qupperneq 33

Arnaldur, sonur Gríms er öflugur og
efnilegur stuðningsmaður sem mœtir
með pabba sínum reglulega á völlinn
Valur með mínum
Eftir Grím Atlason
í mínum huga er bara eitt lið - Valur. Að
halda með einu ákveðnu íþróttafélagi er
ekki eitthvað sem hægt er að breyta
sísvona. Ég hef farið með Snærós og
Arnaldi á ófá mótin og stutt þau með ráð-
um og dáð en þau voru í röndóttum föt-
um. í hita leiksins hefur mér orðið á að
hrópa eins og venjulega: koma svo Vais-
menn, rífa þetta upp. Kannski eru rönd-
óttir þá að spila við Fram nú eða Val. Tvö
barna minna styðja sitt félag - félagið
sem þau hafa alist upp með og er í þeirra
hverfi. Það er ágætt en það breytir ekki
þeirri staðreynd að hjá mér er aðeins einn
Valur og hann er ekki röndóttur. Maður
skiptir um stjórnmálaflokka en maður
yfirgefur ekki Val.
Hlíðarnar eru hverfi æsku minnar.
ísaksskóli, Hlíðaskóli og loks MH. Bjó í
Eskihlíðinni, í Mávahlíð og við Miklu-
braut. í Eskihlíðina kom stundum strákur
til ömmu sinnar. Hann hélt með KR og
Liverpool. Hann var aðeins eldri en ég
og ég leit upp til hans. Liverpool festist
við mig en ég hafði hins vegar ekki alveg
skilning á þessu KR máli enda liðið í
öðru hverfi. Við gátum líka horft yfir á
Hlíðarenda úr stofuglugganum og rauði
liturinn var einhvern veginn svo fallegur.
Það sem réði þó mestu var að í blokkinni
minni bjó mamma hans Sigga Har. -
besta markvarðar í heimi að okkar mati,
og hann var sko Valsari!
Aldrei þótti ég merkilegur knattspyrnu-
maður - líklega fyrst og fremst vegna
þess að ég mætti aldrei á æfingar. Spilaði
einn leik með 6. C og reyndi fyrir mér í
markinu. Það breytir því ekki að Valur
var kominn í blóðið - hvar hann er og
mun vera. Fljótlega upp úr þessu fór ég
að fara á leiki. Man eftir Atla Eðvalds-
syni fara á kostum á Melavellinum og
Matthíasi Hallgrímssyni farinn úr gulu
treyjunni til að spila með sigurvegurun-
um með Sláturfélag Suðurlands framan á
peysunni. Ágúst og Kristinn Halls. að
styðja sína menn með orðunum „Einn,
tveir, þrír: Afram Valur, fleiri mörk!“
algjörlega ógleymanlegir menn.
Þegar ég var kominn á Miklubrautina
og í Hlíðaskóla tók við enn meiri Valur.
Bekkjarfélagar mínir voru m.a. Arnaldur
Loftsson - öðru nafni Som vinden blæser
- og Gunnlaugur Einarsson sem á þeim
árum var aldrei nefndur annað en Gulli
Pele. Ég var gjarnan fenginn til að vera í
markinu þegar þeir spiluðu tveir á móti
öllum hinum. Oftast fóru leikar 20-1 eða
20-0. Einar Þór Daníelsson var enn skyn-
samur ungur maður á þessum árum - í
það minnsta hvað lið varðar. Ég elti þessa
stráka, vini mína og krafði þá um sigur.
Oftast hafðist það og árgerð 1970 voru
óvenju öflugir knattspyrnumenn í karla-
flokki. Undarlegar ráðstafanir manna
seint á 9. áratugnum gerðu það hins veg-
ar að verkum að flestir þessara öflugu
knattspyrnumanna yfirgáfu Val. Á þess-
um árum var Valur með hörku lið í öllum
greinum. Stelpurnar unnu 1978 og 1986.
Guðrún Sæmundsdóttir var í Hlíðaskóla
og var best að mér fannst í heila eilífð.
Ég hafði snemma náð í talsvert af þeim
metrum sem ég ber. Þetta greindu góðir
menn á Hlíðarenda og þá var ekkert ver-
ið að bjóða manni á æfingu. Mér var ein-
faldlega sagt að mæta þá um kvöldið á
æfingu í körfubolta - annað væri sóun á
góðum metrum. Ég æfði í 2 ár körfu und-
ir handleiðslu meistara eins og Torfa
Magnússonar. En fyrir sakir forheimsk-
unnar í sjálfum hætti ég að æfa körfu rétt
orðinn 12 ára. Maður sem er tæplega 3
metrar á hæð og einlægur íþróttaáhuga-
maður gerir ekki slíkt. Það veit ég núna.
Valur hefur verið hluti af mér í 35 ár.
Þrátt fyrir að hafa í reynd eiginlega ekk-
ert æft með liðinu hef ég ekkert gefið eft-
ir þegar kemur að stuðningi og þátttöku.
Válur er og verður bestur. Ógleymanleg-
ar eru stundir eins og 25. júlí 1992 á
Akranesvelli 1-5 eða þegar Jón Gunnar
Bergs fór á kostum á gamla Hlíðarenda-
vellinum 3. júní 1988 - við vorum 2-0
undir í hálfleik á móti Þór en unnum 4-2.
Dásamlegu bikarleikirnir í upphafi 10.
áratugarins þar sem það var eins og við
værum alltaf að taka KR í úrslitunum.
Haustið 1999 er löngu gleymt og slyddan
á Kópavogsvellinum tveimur árum síðar
líka. Gleðistundirnar eru svo miklu fleiri.
Hvað er t.d. skemmtilegra starf þegar
maður er 14 ára en að mála línur á gras-
völlinn fyrir stórleiki? Það kom þó fyrir
að við þurftum að mála með grænu óaf-
sakanlega skakkar línur. Jólaföndur með
börnunum sýnir svo ekki sé um villst að
beinar línur er ekki mitt fag.
Saga Vals er einkar glæsileg. Félagið
verður 100 ára á næsta ári. Við þau tíma-
mót er rétt að huga að því hvað skiptir
mestu máli þegar kemur að íþróttafélög-
um. Þegar allt kemur til alls á rekstur
íþróttafélags að snúast um þátttöku bama
og ungmenna í hverfínu sem félagið starf-
ar í. Aðkeyptar stjömur og titlar í efstu
deild eru í raun aukaatriði. Vissulega er
fátt skemmtilegra en að sigra íslandsmót í
efstu deild en leiðin að því marki má ekki
vera byggð á hugmyndafræðinni: hvað
sem það kostar. Leiðin á að vera að ala
upp frábært íþróttafólk í öllum greinum
sem uppsker dísætan sigurinn að launum.
Ég mun mæta um ókomin ár og styðja
mitt lið. Valur er og verður bestur!
Valsblaðlð 1958
l/lfl STÖniDUM Á TÍMAMÓTIIM
Verið var að ræða stöðu handknattleiksins í Val þegar Grímar Jónsson sem átti sæti í
handknattleiksnefnd Vals svaraði blaðamanni: „Mér finnst satt að segja, að krakk-
amir og handknattleiksmenn yfirleitt, finni ekki að þeir séu að leika fyrir, eða á veg-
um Vals, að til sé aðili, sem hefur skapað þeim tækifæri til þess að taka þátt í leikn-
um og að þeir hafi skyldur við þennan aðila. Þetta er þó aðallega yngra fólkið. Það
er eins og það viti ekki, að á bak við það eru menn, sem dáðst að því, og hryggjast
með því. Menn, sem hafa mikið á sig lagt til þess að einmitt það geti komið og leik-
ið sér. Meira að segja eru menn í fyrsta aldursflokki, sem eru á svipuðu þroskastigi
félagslega. Þeir fylgjast ekki með, hrífast ekki með í nafni Vals - félagsins þeirra.
... Þetta er sannarlega alvarlegt mál, og kjarni sjálfs félagsandans, sem er lífakk-
eri hvers félags, og sannarlega orð í tíma talað, að ræða það, og koma á framfæri."
Frímann Helgason
Valsblaðið 2010
33