Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 19

SAHTÍÐIN
nokkru leyti undir súð. Hún
reyndi ekkert til að ota því fram
og spurði einskis, en ég fann að
hún skoðaði mig í krók og kring,
þó ég eiginlega sæi það ekki.
Ég veit ekki hversvegna ég
leigði þama, því húsið kom mér
alt skuggalega fyrir sjónir, og
h'erbergið var fremur fornfálegt
á svip. Inni í því var ekkert ann-
að en legubekkur, borð og stóll
En ég leigði það umsvifalaust,
og ég held að það hafi einmitt
verið þá, — nákvæmlega á þeirri
stundu, er ég skýrði frá að ég
tæki herbergið, að ég varð var
þeirrar tilfinningar, sem ég gat
um áður.
— — Hefir þú nokkurn tíma
fundið til þess, að loftið verði
kvikt í kring um þig? — Eða
hefir þér nokkurntíma fundist
hvert skot og hver kimi verða
fullur af augum, sem stara á þig
úr öllum áttum? Augum, sem
kanske eru köld, tilfinningarlaus
og dauð, en þó svo bitur og skörp,
að fyrir tilliti þeirra ertu gagn-
sær eins og hismi eða hjóm. Á
slíkri stund verður þögnin óbæri-
leg, og ef þú getur ekki hreyft
þig, eða gefið frá þér eitthvert
hljóð og rofið kraft þessara dul-
arafla, sem að þér stefna, getur
þú átt það á hættu að máttinn
fjari úr líkama þínum eins og
deyjandi manni. —------Ég hóstaði
og ræskti mig, þó ekki væri það
af venjulegum ástæðum.
Gamla konan tifaði út úr her-
berginu á undan mér, og þegar
ég var kominn út á ganginn sneri
hún sér aftur að hurðinni og
studdi á hana til þess að vita,
hvort ég hefði áreiðanlega lokað
henni. Svo hvarf hún inn í eitt-
hvert annað herbergi án þess að
kveðja eða segja neitt og ég fann
að þetta gamla hús og þessi
gamla kona voru tveir óaðskiljan-
legir partar.
Það er altaf eitthvað sviplíkt
með gömlum húsum og gömlu
fólki. Grá þil og feysknar undir-
stöður minna á hrukkótt andlit
og hruman fót. Með fjölgandi ár-
um færist hátíðleg rósemd og
friður á útlit hvorstveggj a.
Hvorttveggja geyma sína sögu,
sorg og gleði eftir atvikum, sælu
eða harm.
Misvindi lífsins er hætt að
hagga rósemd þeirra, það fer að
mestu framhjá. Þau eru eins og
rekald, sem flýtur hægt með
bökkum meðan æskan, — — —
lífið, þýtur framhjá, úti í álnum.
Þannig fanst mér þetta hús og
íbúar þess. — — Daginn eftir
flutti ég mig þangað með pjönk-
ur mínar, sem hvorki voru mikl-
ar að fyrirferð né verðmæti.
Fyrstu dagarnir liðu algerlega
atburðalaust. Ég kyntist engum í
húsinu og sá fáa nema gömlu
konuna, sem ég mætti stöku sinu-
um á ganginum. Herbergin okk-
ar voru þau einu er búið var í
þar á loftinu, en auk þess voru
þar nokkur smá geymsluherbergi,
17