Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 21

SAMTÍÐIN
kenda hljóð, sem1 fylgir síðum og
feldum pilsum, það hljóðnaði og
dó út í fjarlægð, en lágt marr í
hjörum og hurð, sem féll að staf
gaf til kynna að starfinu væri ekki
lokið. Mér var heldur ekki grun-
laust um, að gamla konan 'væri
oftar á ferli en á daginn. Lágt
þruskhljóð af og til í næturkyrð-
inni benti ótvírætt í þá átt, hæg-
ur þytur, veikt marr og svo stein-
hljóð. Þannig gekk það alla tíð.
En svo var það einn síðari
hluta dags, þegar ég kom heim,
að húsið stóð galopið. Ég stað-
næmdist undrandi og ætlaði varla
að trúa mínum eigin augum. Op-
in hurð út á götu. Hér var áreið-
anlega ekki alt með feldu. Ég
komst líka von bráðar að raun
um það. Niður stigann kom lágur,
þéttvaxinn máður með litla hand-
tösku. Ég sá strax að þetta var
læknir Það var eitthvað í lát-
bragði hans og öllu útliti, sem
benti ótvírætt á það.
„Hefir nokkuð komið fyrir?“
sagði ég og lyfti húfunni ofur-
lítið í áttina til mannsins.
Hann leit fyrst á mig eins og
ég væri dálítið grunsamleg per-
sóna.
„Hún er dáin, gamla konan?“
sagði hann blátt áfram og hélt
leiðar sinnar.
Ég stóð á tröppunum og glápti
á eftir honum, en hann leit ekki
við.
Ég fór inn í húsið og lofaði
hurðinni að standa opinni. Fyrst
var ég að hugsa um að loka
henni, en svo hætti ég við þáð.
Mér fanst loftið hálf þungt,
fuggulyktin virtist ennþá sterk-
ari þarna í fordyrinu en vánalega
og mér daít svona ósjálfrátt í
hug hvort hún væri kanske ekki
blandin nálykt. — Svo fór eg
upp í herbergið mitt, en hafðist
þar stutt við. Ég var líka hálf-
órólegur, af því ég hafði ekki
lokað útidyrahurðinni — — og
hún í herberginu hinumegin við
ganginn. Svo flýtti ég mér niður
og út og lokaði vandlega á eftir
mér.
Ég kom ekki heim fyr en seint
um kveldið. Nú var útidyrahurð-
in lokuð, en hurðin í ganginum
stóð í hálfa gátt. Það hafði víst
sjaldan komið fyrir áður. Ég lok-
aði henni, svo kveikti ég ljósið
og þá sá ég að hurðin á fata-
skápnum stóð líka opin. Ég flýtti
mér að loka henni, mér fanst
þetta hugsunarleysi ganga van-
helgun næst — — og hún, sem
var rétt dáin. Svo fór ég ihn í
herbergið mitt og háttaði.
Ég held ég hafi varla verið
búinn að festa blund og þó hefir
það hlotið að vera, því að það
næsta sem ég vissi, var að hún
stóð í dyrunum.
Ég heyrði fyrst þennan lága
skrjáfkenda þyt, svo var ýtt
þéttingsfast á hurðina að utan
svo hún hrökk opin, — og þar
stóð hún í dyrunum. Ég ldptist
við. Ekki af því að sjá hana
1Ö