Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 31

sviði og hrópaði aðrahvora sek-
úndu: hlustið á! svo að við gát-
um yfirleitt ekkert heyrt. Pegar
hann loksins þagnaði, heyrðum
við að einhver gekk um gólf uppi
á loftinu og blístraði „Synir
Noregs“ í ákafa. Rétt á eftir
byrjaði hann á „An der schönen,
blauen Donau“.
— Það er þó bót í máli, að
hann er ekki alltaf með sama lag-
ið, sagði Hartvig.
Sagedahl leit ekki við honum.
— Bara að ég vissi, hvað þrjót-
urinn heitir, sagði hann og leit
\onskulega í áttina til símans. —
Þér verðið að fara upp til hans,
fröken Mörk. Þér getið borið
þessum dánumanni kveðju mína,
og sagt honum, að það búi fleira
fólk en hann hér í húsinu og
það vilji hafa frið til að vinna —
hér — í stuttu máli —
Hann þagnaði skyndilega eins
og til þess að sækja í sig veðrið.
Fröken Syversen spurði með hun-
angsbrosi, hvort ekki væri rétt-
ast að loka gluggunum, það væri
ekki orðið svo hlýtt í marsmánuði.
Sagedahl tók til að hnerra eins og
vitfirringur, en hafði þó rænu á
að banda mér til dyranna, svo að
mér var nauðugur einn kostur að
rölta af stað.
Fimmta hæð var öðru vísi inn-
réttuð en sú fjórða, en ég gekk
rakleitt á hljóðið. B. Randers lög-
maður stóð á hurðarskiltinu.
Hann var byrjaður á nýju lagi.
Nú var það finski hersöngurinn.

1 1 SAMTÍÐIN
Ég herti upp hugann og barði að
dyrum.
Músikin hætti á augabragði og
listamaðurinn hentist í sæti sitt
með þeim ofsahraða, að það stóð
beinlínis strokan út um skráar-
gatið. — Kom inn! var kallað í
fyrirmannlegum róm. Ég opnaði
dyrnar.
Við skrifborðið sat ungur mað-
ur. Hann sneri bakinu að dyrun-
um og var niðursokinn í skjöl,
sem lágu fyrir framan hann á
borðinu. Eftir góða stund reif
hann sig upp frá starfinu og leit
upp. Hann roðnaði eins og skóla-
stelpa og hentist á fætur. Þetta
var náunginn, sem hafði látist
vera Petter Bjöm.
— Hvað er að tarna! hrópaði
hann hálfvandræðalegur, þegar
n esta fátið var afstaðið. — Þetta
var óvænt ánægja! Hann færði
sig hikandi í áttina til mín. — Má
ekki bjóða yður sæti. Hann dró
fram tréstól, sem var eitt af þeim
fáu húsgögnum, sem inni var.
Svo breyttist framkoma hans
skyndilega, og hann leit djarf-
mannlega á mig.
— Eruð þér reið?
Reið ? Mér var ekki fyllilega
ljóst, hvernig tilfinningum mín-
um var háttað. Og til þess að
komast hjá svari, sagði ég: Ai'-
sakið, eruð þér Randers lögmað-
ur? Þér gætuð víst ekld hjálpað
mér til að klófesta bíræfinn svik-
ara?
Honum létti auðsjáanlega, og
29