Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 22

S AMTÍÐIN
standa þama, og þó vissi ég að
hún var dáin, en ég kiptist við
af því, að ég liélt að ég hefði
lokað hurðinni og ég vissi ekki til
að hún væri kviklæst.-------Hún
stóð þarna og var búin alveg eins
og í lifanda lífi. Hún var hálf-
bogin og skotraði til mín rann-
sakandi en þó þreytulegum' aug-
um. Mér fanst líka að hún hefði
ástæðu til að ásaka mig fyrir að
hafa ekki gengið betur um hurð-
ina. En þá sá ég að það brá fyr-
ir óljósum vinsemdarglampa í
þessum gömlu augum, og það
kom mér hálfgert á óvart, því
áðm' hafði mér fundist þau líta
mig fremur tortryggnislega, ef
tillitinu hafði fylgt nokkur hugs-
un á annað borð.
„Þakka þér fyrir að þú lokaðir
hurðunum og lofaðir mér að hvíl-
ast“, sagði hún hægt og lágt og
var svo horfin.
Hurðin var lokuð um m'orgun-
inn þegar ég fór á fætur, en ég
mundi drauminn. Allan dag-inn
var hann að veltast í huga mér.
Mér datt líka í hug hvort ég
hefði ekki verið vakandi. Hvort
hún hefði ekki raunverulega ver-
ið þarna, ganila konan. Mér var
hálfórótt, ég var altaf að hugsa
heim til hússins, um hurðirpar,
hvort þær væru nú ekki opnar.
... Síðan eru þrjú ár. Ég bý
ennþá á sama stað. Ég hefi oft
ætlað mér að flytja, en það hefir
aldrei orðið af því. Ég veit ekki
hversvegna. Líklega fer ég héð-
20 *
an aldrei. Draumnum hefi ég
aldrei gleymt og ekki heldur
gömlu konunni.
Mig dreymir hana líka oft enn-
þá og altaf er hún á þessu sama
rölti um gamla húsið til þess að
gæta að hurðunum. Fyrst gerði
hún það ein, en nú er mig farið
að dreyma, að við séum að þessu
bæði saman. Við höfum altaf á-
kaflega hljótt og við tölumst
aldrei við, læðumst bara um her-
bergi og ganga, athugum skápa
og hurðir og tökum hægt í hand-
töng, og eina hljóðið sem heyr-
ist, er þessi lági skrjáfkendi þyt-
ur af síðu feldu pilsunum gömlu
konunnar. En það heyrir enginn,
því að þetta er bara draumur.
Eftir slíka næturóra rís ég
stundum á fætur um lágnættið.
Ég læðist eftir göngum og gegn
um mannlausar stofur og í vöku
endurtek ég það, sem ég áður
þóttist gera í draumi.
Á þessum næturförum líður
mér vel. Ég fyllist þeirri hugsun,
að ég sé að gera góðverk, að ég
með þessu veiti langþráða hvíld
og öruggan frið gamalli konu, og
að ég megi ekki bregðast. Svo var
það minsta kosti fyvst. Síðav
\rarð þetta alt að nokkru leyti ó-
sjálfrátt, eins og margt sem fev í
vana, og nú finn ég að mest geri
ég þetta fyrir sjálfan mig. Að
það á einhvem óskiljanlegan
hátt veitir sjálfum mér fróun og
hvíld. — — Þess vegna er mér
líka altaf órótt á kveldin, þegar