Samtíðin - 01.03.1943, Side 9
SAMTÍÐIN
5
stundvís. Hann verður jafnan að vera
kominn á varðstofuna, skömmu áður
en dagsverk hans á að hefjast, með
því, að varðskráin er tilkynnt, þ. e.,
á hvaða varðsvæði hver lögreglumað-
iir eigi að halda sig þann daginn. Enn
fremur tilkynnir varðstjóri eða aðr-
ir vfirmenn ýmsar dagskipanir, og
eru þær jafn margbrevtilegar og
starfið sjálft. Stundum eru þær við-
vikjandi handtökum manna, sem eft-
irlýstir liafa verið vegna afbrota, eða
þær eru viðvikjandi umferðinni, stað-
bundnar eða óstaðbundnar, viðvíkj-
andi sambúðinni við setuliðið o. s.
frv. Öllu verður lögreglumaðurinn
að taka vel eftir. Engu má hann
gleyma, ekki einu sinni smáatriði í
lýsingu á eftirlýstum manni eða hif-
reið, sem liefur sloppið undán að-
gerðum lögreglunnar vegna óskýrra
skrásetningarmerkja o. s. frv.
Góður lögreglumaður getur ávallt
fundið sér nóg lil að starfa. Það þarf
að stjórna umferðinni, leiðheina
gangandi fólki, taka ölvaða menn úr
umferð, kosta kapps um, að allt sé í
röð og reglu og veita alls konar upp-
lýsingar um ýmiss konar málefni. AI-
menningur lítur og þannig á, að lög-
i'eglunni heri að veita slíkar upplýs-
ingar.
Lögreglan er margvíslegum vanda
°g örðugleikum háð. Ég hygg, að Is-
lendingar þoli yfirleitt illa, að þeir
séu beittir valdi. Lögreglumaðurinn
segir því ekki: „Ég banna þér að gera
þetta“, heldur segir hann: „Þetta er
hannað. Gjörið svo vel“ o. s. frv. —
En lögregluþjónninn má heldur ekki
heygja sig fyrir ofbeldi né mótþróa.
Það er oft, þegar lögreglan þarf að
bægja fólki frá ákveðnu svæði, að
einhver neitar að víkja og stendur
uppi í hárinu á lögreglunni. Þetta á
sér m. a. stað hjá eldsvoðasvæðunr,
þar sem slökkviliðið er að verki. Þar
er el' til vill henzín eða sprengiefni í
nánd. Engir óviðkomandi mega
koma nálægt slíku, en fólkið þykist
eiga jafnan rétt á götunni og slökkvi-
liðið. Hér getur hlotizt stórslys, ef
lögreglan er svifasein, tekur sínar á-
kvarðanir ekki tafarlaust og fram-
kvæmir þær ekki hiklaust. Lögreglu-
maðurinn þarf ekki að óltast dóm
Iiins ókyrra og andúðarfulla áhorf-
endahóps, þótt hann framkvæmi
skylduverk sín. Það eina, sem liann a
á hættu, er, að framkvæmdirnar mis-
heppnist. Þegar svo her undir, heyrist
oft sagt: „Það var þarna einn náungi,
sem sýndi lögreglunni mótþróa, en
lögregluþjónninn snéri hann um-
svifalaust niður og smellti á hann
handjárnunum, án þess að hann
kæmi nokkurri vörn við. Hvaða lög-
regluþjónn var þetta? Það var snið-
ugur náungi.“ — En ef handlakið
mistekst, æpa allir á lögregluna:
„Sjáið, hvað hann fer illa með mann-
inn!“ o. s. frv.
Þessar andúðar- eða samúðaröldur
stjórnast ekki af réttlætiskennd, held-
ur af þeim sleggjudómi, að sá einn sé
sekur, sem tapar.
Eina vopnið, sem lögregluþjónn-
inn má hera, er kylfan. En það er líka
oft lians viðsjárverðasta hlutverk,
þegar henni þarf að beita, því að allir
þykjast saklausir, sem fyrir hirtingu
verða. Ivylfuna má nota i sjálfsvörn
eða til að afstýra árásum á aðra eða
yfirvofandi hættu. Oft þykir lögreglu-