Samtíðin - 01.03.1943, Side 16

12
SAMTÍÐIN
JÖRGEN FRÁ HÚSUM:
KVÆÐI
SAMTÍÐIN hef-
ur fengiö í
hendur nokkur
Ijóð eftir Jörgen
frá Húsum, er birt-
ast munu smátt og
sniáll á þessu ári.
Fullu nafni heitir
höfundurinn Jörg-
en Eiríksson Kjer-
úlf, kominn af
Jörgen lækni Kjer-
úlf á Brekku í
Fijótsdal í báðar ættir, og bróðursonur
Þorvarðar læknis Kjerúlf. Jörgen er fædd-
ur 15. júní 1878 og kennir sig við bæinn
Hús (Brekkugerðishús) í Fljótsdal, en þar
bjó hann i nokkur ár.
Einstök ljóð Jörgens hafa áður birzt
í Samtíðinni og nokkur einnig í Óðni.
HEIÐA-KOFINN.
Á skyggðu dalavatninu svanir kátir syngja,
en sólukrýnd í vestrinu blika jökul-þil.
I sumarmóðu vaða vorblá fjöll, um tinda
vorsins dísir líða, og hefja strengjaspil.
Þar inn á milli bláfjalla býr í dalakofa
brúður ung og fögur, sem hugur þráir mest.
Hún vakir þar um nætur, er sveitir
allar sofa;
sumarið er kemur, hún þráir kæran gest.
Þar unir hún við blómin, er álfafellin loga,
en útþrá grípur hugann, er svanur
flýgur hátt. —
Sólin hellir geislum um vík og græna voga,
vötn á heiðum Ieysir og fossar.kveða dátt.
Morgunn hver er dýrlegur: „Dögg á
blómum grætur,
dunar þeyr í lofti, eygló signir lönd,
laufvindarnir þjóta, svo þýtt í eyrum
lætur. —
Þá er sælt að gista á fjallavatnsins strönd.
Við kofann hennar lindirnar líða
silfurbjartar;
landið er þar sígrænt, þar festir aldrei
mjöll;
í hvömmunum við fossana fjallablómin
skarta. —
Það flögra engir skuggar í þeirri sólarhöll.
Væri það ei inndælt að vera’ inn þráði
gestur
og villast inn til fjalla í heiðakofann þinn?
— Og dansa svo með álfunum, þá
dagurinn er setztur?
— Mig dreymir blítt um Ijósheima
við barminn heita þinn.
Um kofann lykur nóttin, — í næði
máttu sofa.
Nú skal gestur vaka og kurla sprek í eld.
Þó lýsi ei um hauður, skín ljós í heiðakofa.
Lof sé þeim, sem gefur það munabiíða
kveld.
Þú ert fagra dísin, sem mig dreymir
daga’ og nætur:
Dýpst í hjartans leynum þú vekur
hulda þrá.
Þá flögra engir skuggar, sem helsa
hugans rætur,
því himnaríki vorsins ég í augum þínum sá.
SJALDAN eða aldrei er tíminn
fljótari að iíða en þegar við liggjum
i rúminu á morgnana. Mörgum þyk-
ir örðugt að rífa sig upp úr þægi-
legu rúmi að morgni dags, þegar
kall er í húsinu. En eftir á finnst
okkur fátt um að liafa sóað dýrmæt-
asta tima dagsins milli rekkjuvoð-
anna. Og það er víst alveg óhætt að
reiða sig á, að „morgunstund“ færir
okkur ekkert „g'ull í mund“ þangað.
Gæfumunur tveggja manna, sem
yfirleitt eru jafnvígir á viðfangsefni
sín, mun ósjaldan vera fólginn í
mismun þess, sem þeir afrekuðu fyr-
ir hádegi.
Jörgen E. Kjerúlf.