Samtíðin - 01.06.1943, Blaðsíða 15

SAMTlÐIN
11
GUÐMUNDUR FRIÐJÓNSSON:
108. saga Samtíðarinnar
B ú hö I d u r
MIG DREYMDI þann vökudraum
á unga aldri, að hamingjan
mundi einhvern tíma verða mér
hliðholl. Mér var sagt, að fáir menn
eða alls engir yrðu spámenn í átt-
högum sínum, og þess vegna leitaði
ég fyrir mér liandan við fjall og fjörð.
Þar gat ég komið ár minni svo fyrir
horð, að undangengnu búnaðarskóla-
námi, að ég varð mælingamaður
jarðabóta og nokkurs konar ráðgjafi
bænda. Þá var ég leystur frá því oki,
sem Bólu-Hjálmar nefnir, „að vinna
vallbjúgur að vengi gróanda“. Nú
álti ég þann kost, að ríða gæðingi
milli gefins-beina og gestrisnu og
tvístíga i sumarblíðu á mjúkum
mosa, benda vísifingri og segja með
skipunarrödd: — Þarna þarf að taka
til höndum og láta verkin tala, bóndi
sæll! Jörðinni leiðist að biða.
Mér, sem var af lágum stigum,
steig hamingjan til höfuðsins eða
réttara sagt virðingin. Lúagigtin, sem
leitar fast á hrygglunda vallbjúgra
manna, vék úr vegi fyrir mér. En
húsfreyjurnar tylltu sér á tær og
heimasæturnar brugðu undir sig liá-
um hælum, þegar þær báru mér góð-
gerðir — kvelds og morgna. Það dá-
læti varð með allra mestu ágætum á
Stóru-Brávöllum lijá Rósamundu
Randversdóttur. Yíglundur, bóndi
liennar, var ekki heima, þegar ég
staðnæmdist þar og gisti — Víglund-
ur löggjafi. Hann var að bitta liátt-
vh’ta kjósendur. Þingkosningar voru
í vændum og sú vá fyrir dyrum, að
Vígjundur gæti fallið fyrir „óhlut-
vöndum“ keppinaut.
Þar á Stóru-Brávöllum fékk ég
þrettán tegundir sætabrauðs með
morgunkaffinu. Þar var gott að gista
hjá húsráðanda, sem var kona. —
Þvílíkt öl á þeirri könnu.
Þar reis ég síðla úr rekkju.
Ég var viss að ná að Leyningi
næsta kveld. Þar bjó þá Birgir Berg-
þórsson, roskinn bóndi. Ég hafði
baft af honum augnablikskynni á
förnum vegi. Þá varð hann i vegi fvr-
ir fimm manna bifreið, sem ég sat í
- hann á hesti. Bílferðinni var heit-
ið upp á öræfi íslands, á bjargræðis-
tima, í þeim tilgangi, að ganga úr
skugga um, hvort þögnin þar væri
slnndleg eða eilíf. Billinn æddi áfram
og blés úr nösum sinni vélrænu and-
remmu. En þó að hann ætti allmikið
undir sér, varð hann að nema staðar,
þar sem ríðandi maður varð i vegi
bílsins og fór „sína götu“. Bíllinn
banlaði aðvörunar-rödd á riddarann.
En bann lét sem hann lieyrði eigi þá
áminning. Billinn neyddist til að
stanza, og riddarinn gerði þá slikt bið
sama. Bílstjórinn leit út og mælti
böstum rómi:
— Þú þarna manni! Þelckirðu ekki
þá sjálfsögðu mannasiði, að vikja úr
vegi?
Þessi karl virtist vera þykkur und-