Samtíðin - 01.06.1943, Qupperneq 18

14
SAMTÍÐIN
lykli. Kvaðst hann læsa henni til þess
að forvitin augu gætu eigi séð, livað
i henni væri; sér væri eigi annt um
að fá á sig heysnýkjugesti og þess
háttar bónbjargarlýð, sem nýrækt
og útlendur áburður væru elcki enn
búin að gera landræka. Hlaðan var
niður grafin. Yið gengum fótvissir
tröppustiga, grjótMaðinn, unz við
höfðum hlöðugólfið undir iljum.
Þarna gaf á að hta tvö töðustál, og
var annað þeirra drjúgum fyrir-
ferðarmikið, hitt miklu minna. Um-
gengnin í hlöðunni var með þeim á-
gætum, að hvergi sást strá á gólfinu
og eggsléttar brikurnar í sárið, þar
sem fingurnir höfðu fjallað um og
reitt smjörgrösin í málaskammt
lcúnna.
Birgir tók tuggu úr öðrum stabb-
anum og brá upp í sig, en rétti mér
af henni og mælti, brosleitur:
— Bragðaðu þetta, það er góm-
sætt og disætt, þó gamall sé, fiunst
þér það ekki ?
Ég samsinnti og kjamsaði stráin.
•— Og þessi taða er lioll og gefur
góða mjólk og heilsu. Mínar kýr fá
aklrei doða og hafnast reglulega. En
kýrnar, sem eru aldar á nýræktartöðu
og síldarméli, gefa aðra raun!
Ég vildi eigi þræta við Birgi um
þessi mál og sneri talinu i aðra átt:
— Hér þykir mér gott að koma og
litast um. Eu þvi fyrnirðu töðuna í
tveim bríkum? Þykir þér eigi verra
að kasta í hlöðuna nýrri töðu, þegar
svona er í pottinn búið?
— Við hvað áttu, ráðunautur?
— Ég á við það, að nýja taðan
muni mis-síga og fergjast miður,
þegar hún hefur aðhald af tveim
stöbbum eða bríkum, með geil sín
í milli!
— Nú, þú átt við það! En þér að
segja, bjóst ég ekki við að fyrna þessa
litlu. Ég hafði hana svona til vara,
ef á mig væri leitað um hjálp, hafði
hana i vitum mínum til úrlausnar.
Ég hefði ekki tekið ósköp nærri mér
að tutla hana sundur handa betli-
lúkum. En ef öll þessi taða væri i
einu lagi, þá hefði ég ekki getað áreitt
hana. Það væri mér ómögulegt. En
í þetla sinn sá blessuð vortiðin um
það, að ég fékk að vera óáreittur með
mitt!
Veggir þessarar hlöðu voru gerðir
úr kólfagrjóti, sléttir eins og meitil-
berg upp að miðju, en hlaðnir þar
fyrir ofan úr mýrlendisstreng. Illað-
an var reft og þakin. Ég spurði, hvort
hlaðan gæti varið sig fyrir stór-úr-
komu. Ég fékk það svar, að náttúran
væri svo hliðholl Leyningi, að þar
væri afdrep, þegar aðal-úrkomu-
áttin gengi yfir sveitina. ■—-- Þó að ég
sé elskur að grasrótinni, mundi ég
hafa svipt hlöðuna þekjunni og sett
á hana grátt járn, ef leki hefði
skemmt fyrir mér blessaða töðuna
mína. Það væri álíka illt eins og að
fá hripleka í yfirsæng úr æðardún.
Það mundi engin kona þola. En
Ekki áttu að sofa liér, maður minn.
Við skulum ganga héðan í bæinn.
Hér er háttað á tilteknum tíma og
farið á fætur tímanlega. Þér veitir
varla af að sofa í nótt, hefir liklega
háttað seint þar á Brávöllum og
vaknað snemma við hanagalið, nema
ef þú ert því vanur. Ilérna baula
kýrnar og minna á fótaferðina.
Við gengum út úr fjóshlöðunni,