Samtíðin - 01.06.1943, Page 21

SAMTlÐIN
17
að mér var sjálfum fyllilega ljóst, að
ég var að færast eittlivað það í fang,
sem ég kunni enn þá verr skil á en
Virgli eða Horatiusi gamla, og er þá
langt til jafnað. Mér skildist að vísu,
að ég ætli, eins og sumir taka lil
orða, að „fvrirstilla" rakara nokkurn,
mesta bragðaref og þorpara, sem átti
að hafa verið uppi suður á Spáni fyr-
ir svo og svo mörgum hundruðum
ára. Þar með var draumurinn húinn.
Hvað það væri annað, sem ég ætti að
gjöra eða láta ógjört, var mér liulið.
Þegar bvrjað var að æfa, var það,
sem ég vissi um leiklist, ófyrirgefan-
lega lítið. Ég vissi, að margir menn
liöfðu bæði fvrr og síðar lagt fyrir
sig þá tegund skáldskapar, sem leik-
ritagjörð nefndist, án þess að ég
minnist þess að liafa þá lesið eitt ein-
asta leikrit, að til voru stofnanir er-
lendis og jafnvel hér, sem ráku leik-
starfsemi og nokkur fleiri einstök
atriði, sem ég hafði lesið um i sagn-
fræðibókum og víðar.
Sjálfur var ég fullur vanmáttar-
kenndar gagnvart þessum mvrku
verum, sem frammi í húsinu sátu, og
mér þóttu frekar vera ættaðar úr öðr-
um heimi en mínum. Eg var hók-
staflega hræddur við þær. Ljósin frá
leiksviðinu köstuðu hjarma á þá, sem
næstir sátu, en svo dimmdi þvi meir
sem aftar dró, og loks þurrkaðist
alll þetta dimma og hræðilega hurtu
úr huga mér, og mér fannst í raun
og veru, að ég vera staddur í fram-
andi horg í framandi landi, og ég
hafði það á tilfinningunni, að búast
mætti við hópi nautahana fyrir næsta
götuhorn þá og þegar. Þá skrjáfaði i
sælgætispoka hjá konu, sem sat á
fyrsta bekk. Konan var þrösturinn,
pokinn var runnurinn, skrjáfið var
þvturinn, og afleiðingin varð sú sama
og í kvæðinu. Ég sá aftur ósldru and-
litin á fremstu bekkjunum og myrkr-
ið í salnum. Og mér fannst myrkrið
ætla að gleypa mig og öll ljósin i
kringum mig. — Góð stund leið. Ég
var aftur að komast í horgina mína
á Spáni, en þá hóstaði maður ein-
livers staðar úti i myrkrinu, og ég
varð aftur hræddur. Mér leið illa
það, sem eftir var, oftast að minnsta
kosti, þvi að mér fannst, að ég hefði
misst eitthvað ákaflega mikilvægt
þarna út i mvrkrið, tapað því algjör-
lega, að minnsta kosti það kvöldið.
Síðan hata ég af heilum huga konur,
sem sitja á fvrsta bekk og troða í sig
sælgæti, meðan á leiksýningum
stendur og menn, sem liósta, þurrum
skerandi hósta úti í myrkrinu. — Að
vísu hefir mér lærzt að gleyma slik-
G. St. sem Hansen í „Stundum og stund-
um ekki“ (ásamt Hildi Kalman sem Olly).