Samtíðin - 01.10.1943, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN

ínér var vel við hann vegna vináttu
við foreldra mína, og svo af góðvild
lians til sjómannanna. Og fvrir min-
um minningaraugum er gamli Loft-
ur oftast ])rosandi. En kunnugir
segja, að brosið hafi eins og stirðn-
að, þegar hann aflaði ininna en aðrir.
Hann vildi í engu vera öðrum
minni. Loftur mun hafa verið
flestuni þar í sveit ríkari og ríklund-
aðri. Slíkt leiðir oft til öfundar hjá
mörgum, en öfund og vinsældir eiga
sjaldan samleið. Ivona Lofts Iiét
Anna, virðuleg og væn kona i alla
staði. Ekki var hún að sinu leyli
minni að vallarsýn en bóndi hennar,
að sagl var. Ég sá liana aldrei. Kon-
ur sóltu þá ekki mannfundi. Starf-
svið þeirra var þrengra en nú. En
Anna á Eyjum hafði mikið orð á sér
fyrir mannkosti, engu minni en Lofl-
ur. Hún var hjartagóð og gjafmild
kona og manni sinum fremri að því
leyti eftir kiinnugra sögn. Ann-
ars var það ekki ætlun mín að lala
um manngildi þeirra Lofts og Önnu.
Ég hef enga vog eða mál til að mæla
og vega þess háttar. Ég veit, að þessi
lijón voru hæði ágæt og stéttarprýði.
Nú eru þau fyrir löngu flutt í kirkju-
garðinn, en síðan þau fóru, hefur
aldrei verið talað um stórheimili á
Eyjum; það hvarf með þeim. Væri
andi Lofts á sveimi hér neðra, þá
myndi hann horfa til Eýjanna og
hyrnunnar, reika svo að lendingunni,
ef þar væru einhverjir að lenda. Nci,
það er allt húið að vera „Gjögrarnir“
gömlu eru ekki lengur til.
Það er stutt frá Lofti til Eyja-
hyrnu, og hæði gnæfa hátt. En fjöll-
in liafa hlustað á nið aldanna og
fótatak áranna, án þess að breytast,
eins og hugumstór, rólegur maður,
sem aldrei skiptir skapi, hvað, sem
á gengur.
Áður en ég minnist á Eyjahyrnu,
fer ég fáum orðum um Ennishöfða;
Hans hef ég áður getið. Þótt höfðinn
takmarki útsýnið í suðri, getur hann
ekki byrgt hina miklu víðáttu til
austurs og norðurs. Húnavatnssýslu-
fjöllin hlasa við, Vatnsnesið og
Langadalsfjöllin, að vísu vatnar að
mestu yfir láglendið á Skagaströnd-
inni, en fjöllin, tindarnir, eru eins
og raðir af risavöxnum minnismerkj-
um yfir þjóðhöfðingjum.
Þá er það Eyjahyrna. Fyrir norð-
an hana er hin nafnfræga Kaldbaks-
vik, sem Önundur tréfótur nam land
i fyrrum og leizl ekki á. Hyrnan
sjálf er í rauninni ekkert fráhrugðin
öðrum fjöllum hér og víðar á land-
iml. Það eru til svo margar hyrnur
og höfðar á Islandi, en j)au eru ekki
öll jafnfalleg. Eyjahyrna er fallegl
fjall héðan að sjá, og hún sýnist vera
einvöld þarna í fjallaþyrpingunni,
j)ar af leiðandi ofurlítið ríkilát eins
og drottning; það fer henni vel.
Eyjahyrna er einn liðurinn í Iiinum
langa og hrikalega fjallgarði, sem
aðskilur hiila víðáttumiklu og ægi-
legu grafreiti, Húnaflóa og ísafjarð-
ardjúp. Þegar logn er og miklar hill-
ingar, breiðir Eyjahyrna hláfeldinn
sinn út á Húnaflóa, en þegar stormar,
sveipar hún að sér skikkjulafinu, en
sjálf er hún róleg og tigin á svip,
hvað, sem yfir dynur. Hún skiptir að-
eins litum. Þegar sólargangur er
lengstur hér, er sólin aðeins stutta
stund að fjallahaki. Svo kemur hún