Samtíðin - 01.10.1943, Síða 14

10
SAMTtÐIN
fram undan Eyjahyrnu og flýtur
með liafi, eins og hún sé í laug.
Eyjahyrna liefur tekið að sér að
vera þarna á verði, innan til um
miðbik sýslunnar. Þó er eilt fjall,
sem tyllir sér á tá, lil þess að sjá liér
inn eftir. Það gnæfir liátt yfir hyrn-
una. Hér á Ströndum skagar Eyja-
livrna fjalla lengst út i Húnaflóa, eða
()llu heldur eyjarnar, sem þar eru
fram undan. Þær eru eins og fram-
rétt hönd eða armur, eins og liyrn-
an sjálf renni vinaraugum til Iiún-
vetnsku fjallanna og rétti hönd yfir
djúpið, en sá áll er óbrúanlegur, eins
og andstæðurnar í skapgerð fólks-
ins í þessum tveimur sýslum. En
Ennishöfði réttir engum arminn,
býður engum vináttu sína. Hann
borfir, kaldur og þögull, út á bafið.
Þegar kveldsólin hefur kvatt kalstrá-
in í dalnum og hvern tárvotan stein
við sjóinn, skrevtir hún böfðann
purpuraljóma, um leið og bún býð-
ur góða nótt.
í upphafi þessarar greinar gat ég
um munnmæli þau, er hér bafa ekki
gleymzt og eru viðvíkjandi Broddá
gamla. En það eru til önnur munn-
mæli bér nátengd æskustöðvum
mínum, sem mig langar til að láta
koma fyrir almenningssjónir, þvi að
munnmæli eiga ekki að gleymast.
Það er oft svo mikið á bak við þau.
Þessi munnmæli eru um gamla
konu, sem ef til vill aldrei befur ver-
ið til, en lítt fágaða. Nafnið hennar
hefur l>ó oft verið blessað.
Hér fram með sjónum, í hvarfi
frá bænum, er lítil og falleg eyri.
Grasi grónir bakkarnir liggja ofan
í mjúkan fjörusandinn. Þar tína
börnin skeljar og smáspýtur. Þeim
er kastað upp á eyrina til þurrks.
Þessi eyri heitir Hniðjueyri. Vestast
á eyrinni liefur til skamms tíma
sézt inóta fyrir rústum, eins og ein-
hvern tíma í fyrndinni bafi verið
þar bæjarkofar, eða einhver bygg-
ing, og ef svo hefði verið, hefur
byggingin verið í smáum stíl. Þarna
átti að hafa búið kona, sem Hniðja
bét, og dregur evrin nafn af því.
Nafnið er hvorki fínt né fallegt, en
luigarfar konunnar var ósvikinn
málmur. Ilniðja átti svo sonu. Þeir
bétu báðir sama nafninu, Erlingur
eða Erlendur, hvort heldur var, get
ég ekki með vissu sagt. I framburði
eru þessi nöfn svo lik. Aldirnar stiga
þungt til jarðar, þá geta mannanöfn
máðzt af eða tekið breytingum, að
litlu levti.
Þessir svnir hennar réru tn fiskj-
ar á Ivollafjörð. Er mjög líklegt, að
það bafi verið þeirra lífsframfæri, en
landbúskapur lítill, því að Hniðjueyri
er smár blettur, þótt bún hefði verið
notuð fvrir tún. Nes eitt skagar út á
milli fjarðarins og svokallaðra Voga;
það beitir Selvogsnes. I miðju þessu
nesi, vestanverðu, er lítil grund, og
slétt fjara fyrir neðan. Þar er allgóð
lending og gott að setja báta upp
fjöruna. Þessi staður heitir Erlings-
bás. Þar lentu þeir bræður og geymdu
bátinn sinn þar. Skammt frá landi
er sker á firðinum; það heitir Erl-
ingsboði. Á þessum boða drukknuðu
bræðurnir, er þeir komu eitt sinn
úr fiskiróðri. Þá hefur hann ekki
verið eins áberandi og nú, en samt
er bann í kafi um flæðar.
Eftir allar þessar aldaraðir er ekki