Samtíðin - 01.10.1943, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
liægí að skyggnast um hagi þessarar
gömlu konu. Þar sést ekkert gegnum
myrkrið, nema uppgjöf allra lífsins
gæða. En það, sem hún segir, þegar
hún veit um dauða þeirra, hefur lif-
að. Tímans straumur hefur ekki get-
að rótað við því. Hún leggur það á
Kollafjörð: „Að aldrei skuli bátur
á honum fat^ist, og aldrei fiskur úr
honum dragast.“ Hún virðist liafa
talað þessi orð á hentugum tíma, þvi
að þetta hefur farið eftir orðum
hennar. Enginn bátur befur farizt
bér á firðinum, þótt oft hafi verið
farið yfir liann i hvassviðri. Fiskur
veiðist iieldur ekki hér inni nema
hrognkelsi. Og það mun allra von
og ósk, að ummælin hennar Hniðju
megi sem lengst haldast liér vfir, eins
og bjargandi armur.
En lómlegt hefur verið í kofan-
um hennar eftir þetta áfalE Döprum
augum hefur hún rennl út á fjörð-
inn í stormi og logni. Við, sem höf-
um gengið um rústirnar hennar,
finnum ekki ylinn eftir heitu sakn-
aðartárin. Klaki aldanna hefur eyði-
lagt hlýjuna. Við höfum hlevpt gæð-
ingum á sprett eftir veginum þar
hjá, án þess að hugsa uin trega
gömlu konunnar. Það er hægt að
þevsa framhjá sorgum annarra, en
fram hjá sinum eigin áhyggjum
getur enginn farið. Við vitum ekkert
um ævikvöld þessarar konu, sem
átti svo hlýjan hug, mitt í sorg sinni,
að hún gal eins og beðið bænar kom-
andi kynslóðum i vil. Eiiginn þekkir
átökin hennar. Grettistak konunnar
liggur ekki 'við þjóðveginn.
Ég enda þennan greinarstúf á þvi
að tala um fjöllin min, Evjahyrnu
og Ennishöfða, og óska þess, að þau
eignist marga aðdáendur í framtíð-
inni, sem geta séð þau i öllum mynd-
um, því að fátt vekur manninn frem-
ur til göfugra liugsana en náttúru-
fegurð, til lands og sjávar, þar sem
hún er mikil.
Mörgum sinnum að haustlagi, hefi
ég setið við opinn glugga og hlustað
á brimhljóðið, heyrt kveinstafi
miljóna smásteina úti i víkum, sem
öldurnar færa til og frá, og hafa að
leikfangi. Þar er sifelld óró, engin
hvíld eða friður.
En erum við mennirnir ekki eins
konar smápeð á taflborði lífsins, sem
öldur atvikanna brekja vægðarlaust
fram og aftur?
JÖRGEN FRÁ HÚSUM:
Æskuvorið
Við hugsjónaeldana ættjarðardrauma
að ráða
er æskunnar starf; hún er fundvís
á sigursins leiðir.
Hún geymir þau mögn, sem lyfta
til drengskaps og dáða.
Hún er döggin, sem lífgar og gróður
um hrjóstrin breiðir.
Hver stofn, sem er feyskinn, hann
fellur til jarðar, sem lýðir —
hann fúnar. — Úr duftinu sprettur
upp lífseigur gróður.
Þó veturinn næði, þá vaknar foldin
um síðir. —
Heill þér vor! með lífið, sem þráir
hvern starfsaman bróður.
Það er sagt, að þessi maður hafi
kvænzt þrisvar, tvisvar í Ameríku
og einu sinni í alvöru.