Samtíðin - 01.10.1943, Page 16
12
SAMTlÐIN
111. saga Samtíðarinnar
OSCAR -SCHISGALL:
Strandvarnir
JOE SCUDDER varð að þramma
ellefu mílur eftir ströndinni, áð-
ur en hann kæmi til skrásetningar-
skrifstofu nýliða í borginni. Hann
var fimm klukkustundir á leiðinni.
Joe vai'ð að ganga hægt vegna hjarta-
hilunar. Uni tímann var honum
sama. Það, sem honum gramdist,
var, hvernig undirforinginn, er sal
við skrifborðið, glápti á hann og
hvernig hann endurtók: „Þér viljið
láta skrásetja yður?“
„Nú“, anzaði Joe, „eitthvað verð
ég að fá að gera“.
„.Tæja, en hve gamall eruð þér?“
Joe bjóst við, að heppilegast væri
að segja sig eins og tíu árum yngri
en hann var í raun og veru, svo að
liann svaraði: „Sextugur“.
Undirforinginn glotti við tönn og
hristi höfuðið. „Mér þykir það leitt,
lagsi, en í sjóherinn getum við alls
ekki skráð yður“.
Joe datl í hug, að undirforinginn
kynni að liafa misskilið sig. Honum
var það ljóst, að hann mundi lítl til
þess fallinn að herjast. IJann gerði sér
engar tálvonir um, að honum mundi
auðnast að ávinna sér heiðursmerki
í bardögum fyrir það, sem blöðin
kölluðu „frækilega framgöngu í
bardaga". Nei, fjandinn hafi það, en
hann langaði bara að vera svona til
aðstoðar.
„Gæti ég ekki eldað mat eða gert
eitthvað þess háttar?"
„Nei, til þess eruð þér orðinn of
gamall“, svaraði undirforinginn, og
af því að hann var forvitinn, hætii
hann við: „Hvað hafið þér fyrir
stafni núna?“
Joe var órótt innan hrjóst. Hann
vissi fullvel, að með þennan hatt-
garm í höndunum, í þessu samfest-
ingsræksni og með þessa skóræfla á
fótunum var hann útlits eins og liver
annar þurfalingur. En hann var alls
enginn þurfamaður, heldur horgari,
sem gat séð fyrir sér sjálfur.
„Ég fiska“, sagði hann.
„Einmitt, og livar eigið þér
heima?“
„Tiu milur hérna út með strönd-
inni — nálægl Þorskafirði.“
Undirforinginn varð forviða.
Hann skotraði augunum lil sjóliðans,
sem stóð skammt frá dyrunum og
leit siðan aftur á Joe. Og Joe var ó-
rólegur. Enn stóðu nokkrir kofar á
ströndinni, sem voru orðnir það
hrörlegir, að ekki var annað sýnna
en að fyrsti ærlegi vindgusturinn
mundi feykja þeim um koll. í ein-
um þeirra bjó Joe. Einsamall eins og
nú var komið fvrir honum. Allir aðr-
ir voru fluttir úr þessum kofum
fyrir löngu. En Joe hafði þraukað
þar eftir dauða konu sinnar. Hon-