Samtíðin - 01.10.1943, Qupperneq 17

SAMTIÐIN
13
um fannst ekki lakara að vera þar
en að fara að flækjast eitthvað ann-
að. Þar gat hann húið ókeypis og
alltaf var hægt að veiða nóg í soðið.
Auk þess var hann sæmilegur fyrir
hjartanum, meðan hann hafðist við
þarna á ströndinni og lagði ekki of
hart að sér við hlaup eða störf. Það
voru nú liðnir sjálfsagt tveir mán-
uðir, síðan liann hafði fundið til
nokkurs stings fyrir hjartanu.
Hann strauk hvítt, úfið hár sitt
með kræklóttum fingrunum og
mælti:
„Er þá ekkert, sem ég get gert i
þessu stríði?“
„Jú, mikil ósköp, sitt af hverju,
anzaði undirforinginn tafarlaust.
Hann vildi ekki særa Joe. En þegar
á það var litið, hve andlitið á Joe
var hrukkótt og mæðulegt, var ekki
liætt við slíku. Undirforinginn mælti:
„Hvers vegna gangið þér ekki i
strandvarnarliðið?“
„Hvað?“
„Þér hafið séð hermennina, sem
eru á verði á ströndinni, er ekki
svo?“
„Jú, ég lield nú það“, mælli Joe
liissa. „Nokkrir þeirra eru í herbúð-
um tvær mílur fyrir norðan staðinn,
þar sem ég á lieima, og enn aðrir eru
í mílu vegar fjarlægð fyrir sunnan
mig“. ' '!‘|F1
„Þér gætuð verið þeim til aðstoð-
ar“, mælti undirforinginn. „Það er
enginn vafi á því, að þeir þurfa á
manni að halda milli stöðva sinna —
manni, sem gæti haft gát ó kafbát-
um og séð til þess, að engir óvina-
njósnarar komist upp á ströndina.
Slikt væri tilvalið starf handa yður,
og auk þess væri það hið mesta trún-
aðarstarf“.
Joe Scudder rak upp stór augu.
„Yður er alvara? Get ég þá komizt
að í strandvarnarliðinu?“mælti hann.
„Auðvitað“, mælti foringinn.
„Segið þér bara hermönnunum frá
öllu, sem þér verðið var við“.
Og .Toe arkaði þessar ellefu mílur
lieim til sín með hjartað mettað af
lotningu og fullsælu. Það munaði
minnstu, að honum fyndist liann
slaga upp í sjálfan forsela Banda-
rikjanna, svo mikið fannst honum til
sín koma.
í um það bil tíu mílna fjarlægð frá
kofanum lians, út með ströndinni,
voru æfingastöðvar sjóliersins, og
þar hafði liann vonazt eftir að gela
fengið vinnu við einhver léttastörf,
sem ekki reyndu allt. of mikið á
lijartað. En þella var miklu heppi-
legra. Að liafa gát á kafbátum og
njósnurum — það var nú hvorki
meira né minna en starf í þágu allrar
ættjarðarinnar!
Joe var gagntekinn af alvöru og
skapliörku, þegar liann lagði af stað
í strandvarnaleiðangra sína. Á dag-
inn, þegar hann var við fiskveiðar,
var starfið auðvelt. Þá var ekki annar
vandinn en að hafa augun opin. En
á nóttunni var allt örðugra viðfangs.
Joe áleit, að hann yrði að vera ár-
vakur í starfi sinu, ef hann ætti að
geta vænzt þess, að nokkurt traust
yrði horið lil lians, svo að hann tók
það ráð, að fara tvisvar á fætur á
hverri nóttu — í fyrra skiptið um
miðnættið og aftur um óttubil —
og gekk þá fram og aftur uin strönd-
ina og skyggndist um.