Samtíðin - 01.10.1943, Qupperneq 18

14
SAMTlÐIN
Sakir þessarar ráðabreytni varð
hann atburða nokkurra var aðra vik-
una, sem liann var við strandvarnir
sínar, og þessir atburðir voru nú alls
ekki smávægilegir.
Hann gekk í tunglskini upp á sand-
hól, og þegar bann sá, hvað um var
að vera, lagðist bann endilangur i
sandinn. Augun ætluðu alveg út úr
böfðinu á honum.
í á að gizka tvö hundruð álna fjar-
lægð sá hann, bvar lílill bátur var
dreginn á land. Þetta var skrítinn
bátur, rétt eins og prammi í lögun,
en hins vegar ekki stærri en bátkæn-
an bans. Tveir menn voru að hamast
við að grafa holu með skóflum í
fjöruna, en þrír aðrir báru kassa á
land upp.
Joe Seudder blandaðist ekki hug-
ur um, hvað bér væri á seyði. Hann
mundi gerla, hvað sagt hafði verið
fyrir nokkurum mánuðum, þegar
stjórnin bafði Iiandsamað stóran
óvinaflokk, sem gert liafði strand-
högg, eins og þessir menn, og grafið
sprengiefni í jörðu. Og nú var sagan
að endurtaka sig.
Joe rann kalt vatn milli skinns og
börunds, og bann svitnaði. Yonleys-
ið gagntók hann. Ekki gæti hann liaft
í fullu tré við þessa fimm menn.
Þeir mundu drepa hann, áður en
hann kæmist í námunda við þá. Það,
sem liann ætti að gera, var að ná í
hermenn og það tafarlaust, áður en
þessir þrjótar næðu að forða sér á
braut. Þeir mundu verða komnir á
vettvang eftir fáeinar mínútur. En
þeir hermenn, sem næstir voru —
sex menn, er bjuggu i tjaldi — liöfðu
aðselur sitt í hálfar annarrar mílu
fjarlægð.
Joe skreið aftur á bak niður sand-
hólinn. Hann svitnaði nú enn meira
en áður. Eina ráðið til þess að ná í
þessa hermenn í tæka tíð væri að
hlaupa, lmgsaði hann; hlaupa alveg
eiris og fætur toguðu.
Þá mundi Joe eftir því, að liann
mátti ekki hlaupa, livorki hlaupa né
standa kyrr, hvað sem öðru liði.
Jafnvel þótl hann gerði ekki nema
ganga hratt, fékk liann þennan herp-
ing í hjartað. Hann mundi aldrei
geta hlaupið hálfa aðra milu. Joe
féllust alveg hendur og honum varð
óglatl — þangað til honum varð lit-
ið til kofans, sem hann bjó í. Þá
datt lionum allt í einu snjallræði í
hug. Ivofinn var aðeins í mílufjórð-
ungs fjarlægð. Leiftri brá fyrir i aug-
um gamla mannsins, — og hann tók
á rás.
Hann hafði ekki hlaupið neiná
fimmtíu álnir, þegar liann fann til
verkjarins. Ilann reyndi að halda
sprettinum, en er hann liafði hlaup-
ið aðrar fimmtíu álnir, var Iíðan hans
orðin svo slæm, að hann' varð að
varpa sér niður í sandinn. Þar lá
hann nokkur andartök og reyndi að
ná andanum. Svitinn hogaði af hon-
um, og hann þrýsti liendinni að
hjarta sér. IJann dróst áfram á hnján-
um. Því næst tókst honum að hrölta
á fætur og hlaupa spölkorn, ef til vill
tiu álnir, áður en hann féll á nýjan
leik.
Joe fannst, að hann mundi aldrei
komast alla leið heim lil sín. Enda
þólt kofinn hans væri aðeins nokkur
hundruð fel frá honum, virtist hon-