Samtíðin - 01.10.1943, Page 19
SAMTIÐIN
15
um liann vera í mörg hundruð mílna
fjarlægð. En hann skreiddist áfram
eins og eðla. Sársaukinn fyrir hjart-
anu var orðinn ægilegur; hann var
—orðinn eins og krampaherpingur. í
hvert skipti, sem liann greip andann
á lofti, var eins og hnífur væri rek-
inn í hann.
En þrátt fyrir allt komst hann
þangað, sem hann ætlaði sér. Hann
komst alla leið að næsta kofanum,
sem hann átti sjálfur, og það var
honum nóg. Hann var ekki máttfarn-
ari en svo, að honum tókst að ná í
eldspýtu úr vasa sínum, kveikja á
henni og lialda henni við strámott-
una innan við dyrnar. Þegar gulir
logarnir tóku að hlossa upp, varð
Joe gripinn magnleysi. Þótt undar-
legt mætti virðast, var hann glott-
andi. Svona lá hann í á að gizka
fimrn mínútur, þar til logarnir stóðu
upp úr kofaþakinu. Því næst skreidd-
ist hann nokkurar álnir frá kofan-
um til þess að forðast hitann.
Joe skildist, að hann liefði hagað
sér aiveg rétt. Bálið mundi verða til
þess, að hermennirnir kæmu í
skyndi, og þeir mundu liandsama
þessa bannsetta óvini, sem voru
larna niðri í fjörunni.
ORGUNINN eftir lagði undir-
foringinn á skráningarskrif-
stofunni símtólið frá sér og horfði i
gaupnir sér. Sjóliðinn við dyrnar
spurði:
„Hvernig líður gamla manninum?“
„Ekki sem hezt, segja þeir í sjúkra-
húsinu.“ Foringinn var hugsi, þegar
hann sagði þessi orð. „Hann liefur
víst áreiðanlega ljóstað upp heilu
hernaðarleyndarmáli eða hvað? I
dag veit allur bærinn, að i gær voru
sjóliðarnir að æfa sig við að gera
strandhögg niðri í fjöru. Þeir laum-
uðust á land, grófu niður sprengi-
efni og birgðir handa þeim mönn-
um, sem væntanlegir voru seinna, og
hypjuðu sig síðan á brott í mesta
skyndi.“
„Já, hann ljóstaði öllu þessu upp,
ekki bar á öðru,“ anzaði hinn. „Hvað
kom til, að þér báðuð fólkið í sjúkra-
húsinu að segja honum ekki frá
þessu ?“
„Jú,“ anzaði foringinn dræmt og
starði enn í gaupnir sér, „það eru
ekki miklar líkur til þess, að gamli
maðurinn lifi til kvölds. Hann
hrenndi kofann sinn og fórnaði lífi
sínu í þeirri góðu trú, að hann væri
að gera gagn.“
„Svo þér haldið, að honum muni
verða rórra, ef hann fær ekki að
vita“ —
„Áreiðanlega,“ svaraði undirfor-
inginn, „liver veit, nema hann eigi
það mikið gott skilið, í stað þess að
hljóta heiðursmerki, á ég við, sem
þeir veita fyrir svokallaða hreysti og
frækilega framgöngu í bardaga.“
Áður en menn giftast, segjast þeir
ætla að vera húsbændur á sínu heim-
ili. Eftir að þeir giftast, vita þeir, af
hverju þeir eru ekki húsbændur á
heimilinu. — 20. aldar maður.
LEITIÐ UPPLÝSINGA UM VÁTRYGG-
INGAR HJÁ:
Nordisk Brandforsikring A/g
Aðalumboð á íslandi Vesturgötu 7. Reykja-
vík. Sími 3569. — Pósthólf 1013.