Samtíðin - 01.04.1946, Blaðsíða 14

10
SAMTEÐIN
j^etro___'únlonio cle ^4(cc
S PÁ
134. SAGA SAMTÍÐARINNAR
TATARANS
AÐ VAR einhvern dag í ágúst-
mánuði árið 1816. Tatari nokk-
ur, illa til reika og skringilegur í
l'asi, kom til aðalstöðva herstjór-
ans í Granada-fylki. Hann var rún-
ingarmaður að atvinnu, á að gizka
sextugur að aldri, kallaður Heredia,
livort senr hann nú hét það eða það
var bara viðurnefni. Ivom hann ríð-
andi á skinhoruðum og ólundarleg-
um asna, aflógaskeimu, sem ekki
voru önnur reiðtygi á en reiptagl
bundið um liálsinn. Jafnskjótt og
maðurinn var kominn af baki, bað
bann biklaust um að fá að tala við
herstjórann sjálfan.
Óþarft er að taka fram, að slik
dirfska gat ekki annað en vakið
mótbárur varðmannsins og blátra-
sköll skutilsveinanna og loks efa-
semdir og hik aðstoðarforingjanna,
áður en vitneskjan um heimsóknina
barst hinum hágöfuga herra don
Eugenio Portocarrero, greifa af
Montijo, er um þær mundir annaðist
herstjórnina í hinu forna Granada-
ríki .... En þar eð sá göfugi maður
var einkar gamansamur og hafði
raunar haft ýmsar spurnir af þess-
um Heredia, meðal annars af hnytti-
legum tilsvörum lians og að hann
ætti oft í brösum út af verzlun sinni
með notaða muni og fíkn sinni i
það, sem var annarra eign .... gaf
bann skipun um, að tataranum
væri hleypt inn.
Karl gekk inn í skrifstofu hans
hágöfgi, steig eitt skref aftur á bak á
móti bverjum tveimur áfram, eins
og hans var vandi á mikilvægum
augnablikum, féll svo á kné og mælti
fjálglega:
— Heill sé heilagri góðsmóður,
og lengi lifi yðiar volduga hágöfgi.
— Stattu upp og vertu ekki með
nein látalæti, og segðu mér hrein-
skilnislega, hvað þér er á hönd-
um, svaraði greifinn og gerði sér
upp þurrlegt viðmót.
Heredia varð líka alvarlegur á
svipinn og lét sér hvergi bregða.
— Jæja, lierra, ég kem til þess
að fá greidda þessa þúsund skild-
inga.
Hvaða þúsund skildinga?
—- Þá, sem stóð í auglýsingunni
um daginn, að sá fengi, sem gæti
sagt til, bvar Parrón er niður kom-
inn.
— Hvað? Og þú þykist vita það?
— Ekki er svo vel.
— En bvað þá?
— Ja, nú þekki ég hann.
— Hvernig þá það?
— Einfalt mál. Ég leitaði hann
uppi, sá hann, ég er með lýsinguna
af honum og vil nú fá verðlaunin.
- Ertu viss um, að þú hafir séð
liann sjálfan? spurði berstjórinn
með áfergju, sem skyggði á allar
efasemdir bans.
Tatarinn fór að blæja og svaraði: