Samtíðin - 01.04.1946, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
- Og þú?
— Ég,'góði herra, ég hló líka;
þó lirundu hnefas.tór tár niður
kjammana á mér.
— Haltij áfram sögunni.
—• Síðan rétti hann mér höndina
og sagði: — Þú ert eini gáfaði mað-
urinn, sem komizt hefur í mínar
liendur. Allir hinir hafa haft þann
Ieiðinlega kæk að reyna að blíðka
mig með gráti, kveinstöfum og öðru
því, sem kemur mér í vont skap.
Þú einn hefur komið mér til að
ldæja, og ef ekki væru þessi tár ....
— Blessaðir, það eru gleðitár.
— Það líkar mér að lieyra. Fjand-
inn liafi það, ef þetta er ekki í fyrsta
sinn í sex ár eða meira, sem ég hef
hlegið .... Að vísu hef ég ekki lield-
ur grátið .... En ljúkum þessu af.
— Þið þarna, piltar!
Jafnskjólt og Parrón sagði þetta,
umkringdu mig menn með byssurn-
ar á lofti.
— Guð varðveiti mig, fór ég að
hrópa.
— Bíðið við, sagði Parrón. Það
var ekki þetta, strax. Ég ætlaði hara
að spyrja ykkur, livað þið tókuð
af þessum manni.
— Berl>akaðan múlasna.
— Og peninga?
— Þrjá dali, sjö skildinga.
— Jæja, lofið okkur að vera ein-
um.
Ræningjarnir hypjuðu sig burt.
— Svona, nú skaltu spá fyrir mér,
sagði Parrón og rétti mér höndina.
Ég greip hana, hugsaði mig um
andartak; ég fann, að kjarkur minn
var óbilaður og sagði við hann i
fullri einlægni:
— Parrón, fyrr eða siðar, og það
livort sem þú drepur mig eða vægir
mér .... þá lætur þú lífið i snör-
unni.
— Það vissi ég nú fyrir löngu,
svaraði hófinn ofboð rólegur. — En
segðu mér, livenær.
Nú vandaðist málið.
Ég hugsaði sem svo: liann ætlar
að slepi^a mér, á morgun kem ég til
Granada og segi til lians, hinn dag-
inn taka þeir liann fastan, og þá
byrja réttarliöldin’ strax ....
— Þú spyrð, hvenær? sagði ég
upphátt. Nú jæja, sjáðu til, það
verður í næsta mánuði.
Parrón kipptist við, og það gerði
ég líka, því að ég vissi, að spámann-
leg lireinskilni mín gat kostað mig
lífið.
— Golt og vel, tatari, en heyrðu
mér nú, anzaði Pararón seinlega. —
Þú verður hér kyrr — Ef næsti
mánuður líður svo, að ég verði ekki
hengdur, þá hengi ég þig, svo sann-
arlega sem það varð hlutskipti föð-
ur míns sáluga. En ef ég lendi í
snörunni fyrir þann tíma, ertu frjáls.
— Hvílíkt göfuglyndi, hugsaði ég
með mér..Hann ætlar að sleppa mér.
eftir að hann er dauður!
Og ég sá eftir að hafa ekki tiltek-
ið lengri frest.
Við þetta sat. Ég var leiddur inn
í hellinn og lokaður inni. En Par-
rón stökk á bak reiðskjóta sínum
og þeysti burt ....
—• Ójá, nú skil ég, sagði greifinn
af Montijo. Parrón er dauður, þú
hefur verið látinn laus, og því getur
þú nú sagt til hans ....
— Þvert á móti, hershöfðingi.