Samtíðin - 01.04.1946, Blaðsíða 15

SAMTlÐIN
11
— Iivað annað! Auðvitað hugsar
yðar hágöfgi, að þessi tatari sé eins
og allir liinir, reyni hara að slá ryki
í augun á yður. En guð refsi mér,
ef ég lýg. Ég sá liann Parrón í gær!
— Veiztu annars, livað þú ert að
hendla þér við þýðingarmikið mál?
Veiztu, að við höfum verið að eltast
við þetta skrýmsli í mannsmynd í
þrjú ár, þennan hlóðþyrsta stiga-
niann, sem enginn þekkir og eng-
inn hefur nokkru sinni séð? Veiztu,
að hann rænir ferðamenn daglega
hér í fjöllunum og myrðir þá siðan,
því orðtak hans er, að dauðir menn
tali ekki og þetta sé hið eina, sem
hindri, að réttvísin hafi hendur í
liári hans? Veiztu loks, að það að
sjá Parrón er sama og eiga ekkert
framundan nema dauðann?
Aftur hló tatarinn og sagði:
-—• En veit yðar hágöfgi ekki, að
það, sem tatari getur ekki, getur
enginn í veröldinn. Veit nokkur.
hvað við meinum með hlátri okkar,
cða gráti? Veit yðar liágöfgi um
nokkurn ref, sem kann jafnmargar
listir og við? Ég endurtek, herra
minn, að ég hef ekki aðeins séð
Par rón, lieldur líka talað við hann.
— Hvar?
— Á leiðinni til Tozar.
— Komdu með sannanir.
■— Hlustið nú á, yðar tign. I gær-
niorgun var vika síðan ég og asna-
tetrið mitt lentum i höndunum á
ræningjunum. Þeir hundu hendur
minar rækilega og fóru með mig um
giljaskorninga og torfærur, unz
við komum að opnu svæði, þar sem
hófarnir liöfðu bækistöð sina.
Hræðilegur grunur liélt vöku fyrir
mér. Skyldu þetla vera menn Par-
róns? Þá var ekki nema ein leið út
úr ógöngunum . .. . til aftökustað-
arins .... fyrst þessi þorpari hefur
tekið það i sig, að engin mannleg
augu, sem sjá framan í liann, skuli
annað sjá framar .... Þessu var ég
að velta fyrir mér, þegar maður
nokkur, skrautbúinn og prúðmann-
legur, gekk til mín, klappaði mér á
öxlina,, brosli vingjarnlega og sagði:
— Kunningi, ég er Parrón!
Ég hafði ekki fyrr heyrt þessi orð
en ég rauk ,um koll, eins og lostinn
reiðarslagi.
Bófinn fór að lilæja.
Ég reis skjálfandi á fætur, féll á
kné og kveinaði með öllum þeim
raddbreytingum, sem ég átti völ á:
— Veri sál þín í eilífri náðinni,
mikli maður! Hver ætti svo sem ekki
að þekkja þig af þessari framkomu,
sem guð hefur gætt þig, eins og þú
værir konungssonur? Að til skuli
þó vera mæður, sem fæða aðra eins
syni! Drottinn minn! Leyfðu mér
að faðma þig, sonur. Megi liann
hundur heita, þessi tatararæfill, sem
hjá þér stendur, ef hann hefur ekki
alltaf langað til að liitta þig og spá
fyrir þér og kvssa á þessa keisara-
legu hönd þína .... Ég hefði alltaf
viljað allt fyrir þig gera .... Viltu,
að ég kenni þér að fá lifandi asna
í skiptum fvrir dauða? Viltu, að ég
kenni múlasna að tala frönsku? . ..
Greifinn af Montijo gat ekki var-
izt hlátri.
— Og hverju svaraði Parrón?
Hvað gerði hann svo?
— Sama og yðar náð; liann skelli-
hló.