Samtíðin - 01.05.1948, Blaðsíða 10

6
SAMTÍÐIN
Eftir vin
HELFREGN þín laust vitund mína svo
snöggt,
að hún dofnaði, og ég fann ekki fremur til
en maður, sem missir í einu vetfangi
fingur hægri handar.
Og ég gat meira að segja haldið áfram
að renna þurrum augum
yfir fyrirsagnir dagblaðsins,
sem birti þessa ömurlegu
skammdegisfregn.
En miðhluta dagsins reikaði ég
um götur borgarinnar og trúði ekki,
að þetta gæti átt sér stað,
því að sú margþvælda staðhæfing
mun oft reynast sönn,
að þegar hjartanu blæðir á þennan hátt,
fá menn einhvern veginn ekki áttað sig
á skyndilegri návist dauðans.
Og hvar sem ég fór,
voru menn alvarlegir og niðurlútir,
því að öll borgin harmaði sama manninn.
Þann dag setti djúp sorg
sameiginlegt svipmót á mörg ólík andlit.
Það var ekki fyrr en nokkrum dögum
seinna,
er ég tók pennann og reyndi
að skrá nokkur minningarorð,
að dofinn leystist af vitund minni
og sársaukinn gagntók hana.
Það var líkt og illa gróið sár frá 1911
hefði rifnað upp á ný,
en sársaukinn var öðruvísi en þá.
Það er sjálfsagt fremur ókarlmannlegt
að gráta,
þó að ekki sé nema einn örstuttan
desemberdag,
finna axlir sínar titra
og vera vottur að eigin umkomuleysi.
sem ekki hafði örlað á í þessari mynd
hálfan fjórða áratug.
Og minningarorðin, sem hefðu vissulega
átt að bergmála djúpa sorg,
urðu ekkert annað en tákn
andlegs magnleysis.
Því að svo alger var fátækt mín
þennan desemberdag,
að mér gleymdust jafnvel þeir vinir,
sem ég átti enn,
og allt bliknaði fyrir harminum
eftir þ i g e i n a n.
Orbirgð mín varð enn átakanlegri
fyrir þá sök, að allar stundir
skynjaði ég návist þína
og mér var sem ég heyrði rödd þína,
bjarta og hláturmilda frá liðnum vorum.
En tíminn hleypur undrahratt
og fer hvarvetna lífsteini um sárin,
svo að það sezt að þeim
og síðan blæðir aðeins stöku sinnum.
— Og önnur ráðstöfun væri sjálfsagt
óhugsandi. —
En það veit trúa mín,
að þú ert vinum þínum svo óbætanlegur,
að jafnvel fjarlægur sljóleiki ellinnar
mun vart með öllu fá afmáð söknuð þeirra.
S. Sk.
)H BRAHAM LINCOLN Bandaríkja-
^ forseti var mjög óánægður yfir
aðgerðarleysi George B. McClellan,
sem var yfirhershöfðingi Sambands-
herjanna árið 1862. Lincoln skrifaði
hershöfðingjánum þess vegna eftir-
farandi bréf:
„Kæri McClellan.
Ef þér þurfið ekki á hernum að
halda, þætti mér gott að fá hann
léðan tímakorn.
Virðingarfyllst,
A. Lincoln.“
Hún: „Stundum ertu svo anzi
karlmannlegur, en stundum líka svo
ósköp kvenlegur. Hvernig getur
staðið á J)vi?“
Hann: „Það er ef til vill vegna
])ess, að annar helmingurinn af for-
feðrum minum voru karlar, en hinn
helmingurinn konur.“