Samtíðin - 01.05.1948, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
henni til að bægja hugsunum henn-
ar frá vinunum í líkhúsinu.
Klukkan var fimm daginn eftir,
þegar hún loksins komst hcim til
frú Bowen. Fyrst hafði hún orðið
fyrir ýmsum óþægindum. Hún varð
að tala við blaðamenn, og það voru
teknar af lienni myndir. Eftir ])að
var hennar fyrsta verk að fara til
skrifstofu Griscomes málafærslu-
manns og fastsetja fé til framfærslu
frú Bowen og Birdie, dóttur liennar.
„Það gæti eittlivað komið fyrir mig“,
sagði hún, þegar lögfræðingur henn-
ar hafði orð á því við liana, að ó-
þarfl væri að flýta sér svona; hún
ætti að hvíla sig fyrst. „Ég gæti
orðið fyrir bílslysi eins og þabbi og
mannna. Ég get ekki lagzt rólég til
svefns, fyrr en ég hef gengið frá
þessu. Fjármálin eru aðeins veiga-
lítill liluti af því, sem ég þarf að
ganga frá. Aðeins hyrjunin að
hreyttu viðhorfi mínu til lífsins, en
geta þó haft ómetanlega mikla þýð-
ingu fyrir aðra.
Hún fór með frú Bowen og Birdie
lil að tala við þá, sem áttu að sjá
um jarðarförina. Hún beið í biðstof-
unni, meðan þær fóru inn í skrif-
stofuna. Það er undarlegl, hve hvers-
dagslegar hugsanir geta læðzt inn í
huga manns, jafnvel á alvarlegustu
augnablikum lífsins. Hún var að
hugsa um það, að Griscomes og Cle-
ment höfðu haft meira annríki henn-
ar vegna þennan eina dag en öll
sjö árin samanlögð, síðan hún varð
einkaerfingi Perry-auðæfanna.
Frú Bowen og Birdie voru alveg
útgrátriar, þegar þær komu aftur
fram, „Þetta hlýtur að vera draum-
ur“, sagði vesalings móðirin og
þurrkaði af sér tárin. „Billie getur
ekki verið dáin. En ef svo er og
hún veit, hvað gerist liérna megin,
þá er ég viss um, að hún er glöð og
þakklát yður fyrir allt það, sem þér
hafið gert“.
„Hún veit það, kæra frú Bowen“,
sagði Maxine og brosti angurvært.
Frú Bowen undraðist svaVið. Hún
bjóst ekki við, að ungfrú Pcrry væri
lrúuð“.
Maður skyldi ætla, að það hefði
verið mannmargt í skrauthýsi
Perry-fjölskyldunnar fyrsta kvöldið
eftir heimkomu Maxine, en svo var
ekki. Hún hafð'i gefið skipun um
að sinna hvorki síma né dyrabjöllu.
En um níu-leytið, þegar hún var ný-
búin að borða miðdegisverð, kom
gamli þjónninn hennar með skilahoð
frá hr. Marsliall. „Hann skrifaði
mér“, sagði hann, og augu hans
ljómuðu, „og bað um að fá að sjá
yður aðeins rétt sem snöggvast".
Maxine lineigði liöfuðið til sam-
þykkis. Hún gat ekkert sagt. Hún
kom heldur engu orði upp, þegar
Hilary kom inn til hennar. En hvað
gerði það til; liann var líka orðlaus.
Hann laut niður að lienni og kyssti
hendur hennar. Þegar hann leit upp,
voru augu hans tárvot.
„Þú hefur verið í víti“, stundi
hánn loks upp. „Nei, nei, aðeins í
hreinsunareldinum“, leiðrétti Max-
ine hann.
Svo talaði hann um, hve vinir
hennar, þar á meðal hann sjáífur,
hefðu verið hræddir um liana. Hann
talaði nú eins og hver annar kunn-
ingi mundi hafa gert.