Samtíðin - 01.05.1948, Blaðsíða 14

10
SAMTlÐIN
og hrærðist í fortíðinni, þegar það
var að segja frá atburðum, er gerzt
höfðu í fornöld. Og þegar ég fór inn
i hellana í Vestmannaeyjum, var
sem ég skynjaði, hvílíkum fanta-
bi’ögðum Tyrkir beittu varnaiiaust
fólkið þar 1627. Þegar ég átti tal
við menn um einokunarverzlun Dana
á Islandi, fannst mér skilningur
þeiri-a á ókjörum forfeði'a sinna svo
næmur, að það var engu líkara en
að þetta ófremdarástand væi’i þarna
ríkjandi. Satt að segja held ég, að
Vestmannaeyingar hafi. haft mjög
gaman af sögum og að þeim hafi
líka þótt gaman að búa þær til. Af
þyí að ég talaði íslenzku, voru nokkr-
ar af þessum sögurn um mig, og ein
af þeim skemmtilegustu var á þessa
leið:
Fyiir þrjátíu árum l)jó í Vest-
mannaeyjum kona nokkur, sem Sig-
íiður hét. Hún giftist Englendingi
og fluttist með honum til Englands.
Þar eignuðust þau hjónin son, sem
var vatni ausinn og skírður Tómas.
Hingað til er nú sagan alveg sönn.
En þegar ég kom til Vestmanna-
eyja, mundi fólkið enn eftir kon-
unni og veitti því alhygli, að ég hét
líka Tómas. Ekki leið því á löngu,
áður en það tók að kvisast um Eyj-
ar, að ég mundi vera enginn annar
en Tórnas, sonur hennar Sigiiðar, og
væii nú kominn til Islands. Reynd-
ist næstum því ógerlegt að sannfæra
margt lolk um, að svo var alls ekki.
Dag nokkurn konx til mín gam-
all maður og lagði fyiir mig hina
venjulegu spurningu, hvort rnóðir
min liéti ekki Sigríður o. s. frv. „Nei,
nei, þetta er bai’a tilbúningur“, svar-
aði ég. „Jæja“, sagði hann alveg
undrandi, hugsaði sig unx andartak
og bætti síðan við: „Það var nú eig-
inlega leiðinlegt, því að þessi Sig-
ríðxxr er skyld mér. Ef þú hefðir
verið sonur hennar, hefðir þú verið
frændi nxinn, og þá ætlaði ég að
bjóða þér upp á kaffisopa“.
1 Vestmannaeyjum var drukkið
lxelzt til mikið, meðan ég var þar,
en reyndar liafði það nú stixxxdum
næsta spaugilegar afleiðingar. Vet-
urinn 1942 átti ég eitt sinn að hitta
tvo íslenzka embættismenn og ræða
við þá um liafnarmál. Þegar ég kom
á skrifstofu þeirra á tilsettum tíma,
voi’u þeir þaðan allir á bak og burt.
Þetta fannst mér nú lxeldxxr en ekki
ski’ítið, en þegar ég hafði loks upp
á þeim, sátu þeir að drykkju og
voru að skemnxta sér. „Hvernig
stendur á þessu athæfi ykkar?“
spurði ég og var hinn önugasti.
„Þú verður að láta þér skiljast þetta,
Tómas minn“, sagði annar þeirra.
„Við vorum að vinna á skrifstof-
unni, en það vár oi’ðið svo. kalt þar,
að við gátunx ómögulega haldið á
okkur liita lengur. Svo fexxguixx við
okkur snabba til að liita okkur upp,
og þá steingleymdunx við bai-a vixxn-
unni“. — Vestnxannaeyingar hafa
varla lxi’eytzt mikið þrátt fyrir finxnx
ára styi’jöld.
Niðurl. í næsta liefti.
Verkfærin í hendi hef
og hluti af vélatagi.
Komið, símið, sendið bréf,
svo er allt í lagi.