Samtíðin - 01.05.1948, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
15
JDN SIGURÐSSDN FDRSETI:
Lm skyldur alþingismaniia
[Ætla má, að ýmsir nútimamenn liai'i gaman af að lesa, liverjar
kröfur Jón Sigurðsson forseti gerði til þingmanna Islendinga.
Birtum vér því eftirfarandr orð hans um það efni, og eru þau
tekin upp úr ritinu: Jón Sigurðsson í r;eðu og riti, Akureyri
1944, hls. 03 og 65—6. — Ritstj.].
AÐ, sem mest á ríður fyrir þaim,
sem fulltrúi á að vera, er, að
liann liafi sanna, brennandi, óhvik-
ula föðurlandsást. Ég mcina ekki þá
föðurlandsást, sem ekkert vill sjá
eða við kannast annað en það, sem
við gengst á landinu á þeirri tíð,
sem hann er á, sem þvkir allt fara
hezt, sem er, og allar hreytingar að
öllu óþarfar eða ómögulegar, en ef
breytingar eru gjörðar, sem eru móti
hans geði, dregur sig óðar aftur úr
<>g spáir, að allt muni kollsteypast;
ég meina ekki heldur þá föðurlands-
ást, sem vill gjöra föðurlandi sínu
gott eins og ölmusumanni, sem
einskis eigi úrkosti, vill láta um-
hverfa öllu og taka upp eitthvað það,
sent liggur fyrir utan eðli landsins
og landsmanna, eða sem liann hefir
]>ótzt sjá annars staðar, vegna þess
hann sér ekki dýpra en í það, sem
fyrir augun her. Ég meina ]>á föð-
urlandsást, sem elskar land sitt eins
og það er, kannast við annmarka þess
og kosti, og vill ekki spara sig til
oð styrkja fi'amför þess, hagnýta
kostina, en hægja annmörkunum;
])á föðurlandsást, sem ekki lætur
gagn landsins eða þjóðarinnar hverfa
sér við neinar freistingar, fortölur
ué hótanir, skimp né skútyrði; þá
föðurlandsást, sem heimfærir allt
]>að, sem hann sér, gott og illt, nyt-
samt og óþarft, til samanburðar við
þjóð sína, og sér allt eins og í gegn-
um skuggsjá hennar, heimfærir allt
henni til eftirdæmis eða viðvörunar.
Þetta er að lifa þjóðlífi, og það er
augljóst og óhrigðult, að sá, sem
þannig lifir, hann mun ekki spara
neitt ómak til að útvega sér hinn
annan kost, sem verður að vera þess-
um fyrsttalda samfara, ef hann á
ekki að verða tómt skrum og grund-
vallarlaus og ávaxtalaus hégómi, sem
þýtur út í loftið við minnsta vind-
blæ mótmælanna eða slitnar við
minnstu áreynslu; ....
En ekki ríður hvað minnst á, að
fulltrúinn sé svo skapi farinn sem
hann á að véra. Að hann sé ráð-
vandur og fölskvalaus, forsjáll án
undirferlis, einarður og hugrakkur
án frekju, staðfastur án ]>rályndis
og sérvizku og að öllu óvilhallur
mönnum, stéttum eða héruðum.
Sannleikann á liann að meta um-
fram allt og láta sig af hans röddu
leiða, hann verður því jafnframt að
yfirvega mótmæli annarra og mein-
ingar sjálfs sín, og það því grand-
gæfilegar sem hann finnur með sjálf-
um sér, að hann vantar meira til