Samtíðin - 01.05.1948, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
Elizabeth Jordan:
Fyrsti viðkomustaður
16. kafli.
WRUCE GRANT, skipstjóri á „Ge-
® org prins“, kom inn til ungfrú
Perry, þegar hún var að ljúka við
að drekka kaffið eftir miðdegisverð-
inn um kvöldið. Eftir venjulegar
kurteisiskveðjur segir hann: „Ég
kom nokkuð ol't inn í sjúkrastofuna
i gærkvöldi. Okkur var tíðrætt um
yður. Væri ég trúaður, myndi ég
kalla þessa undraverðu lífgun krafta-
verk“.
Hún starði út um gluggann. „Ég
mun alltaf líta á það sem krafta-
verk“, svaraði hún. „En engu að síð-
ur er mér full-ljóst, að ég stend í
þakklætisskuld við yður“.
Skipstjórinn vildi ekki heyra á
það minnzt, en sagði henni, að hún
yrði að hvíla sig. Það væri fyrir-
skipað aí' lækninum. Hún liefði orð-
ið að þola mikið. '
Maxine skildi, hvað hann var að
fara. Þeir héldu báðir, skipstjórinn
og læknirinn, að lnin hefði fengið
taugaáfall og væri sem snöggvast
biluð á sönsum. Hún sá, að slikt
varð að þagga niður. Henni var ljóst,
að það mundi vandfundin mann-
eskja, sem trvði henni. Hún ákvað
því að minnast aldrei á það við
neinn, sem fyrir hana hafði komið.
Hún ætláði sér framvegis að lifa
lieilbrigðu athafnalífi, og enginn
grunur um, að lnin lieí'ði orðið geð-
biluð við „Perseus“-slysið, mátti
falla á hana. En til æviloka mundi
hún vera viss um sannleiksgildi til-
verunnar á eyjunni óþekktu.
Hún féllst þess vegna á það, sem
skipstjórinn sagði og kvaðst mundu
leggjast til hvíldar rétt strax. Hún
þyrfti aðeins að senda skeyti til frú
Bowen og biðja hana að leyfa sér
að sjá um og borga útför Billie.
Anderson læknir hafði sagt henni,
að ekki myndi verða leyft að senda
lik Billie beint hehn til hennar.
„Ég býst við, að því sé svo var-
ið“, svaraði skipstjórinn. „Hún verð-
ur sennilega jörðuð frá einhverri
kapellu. Ég skal sjá um, að skeytið
verði sent strax“.
„Ég hef mikið að gera á morgun“,
liélt Maxine áfram. „Skipið verður
í New York um hádegi. Ég hef sent
lögfræðingi mínum skeyti um að
koma til móts við mig. Þér og skips-
höfn yðar hafið bjargað lífi mínu.
Mig langar til að sýna þakklæti mitt
í verki. Þar þarfnast ég einnig yðar
aðstoðar“.
Grant skipstjóri mótmælti þessu.
Sagði, að þeir hefðu aðeins gert
skvldu sína og þeim væri sú skylda
ljúf. Maxine leit öðrum augum á það.
„Þið hafið bjargað lífi mínu. Hugs-
ið yður, hvers virði mér er það!
Mér er veitt annað tækifæri. Nei,
herra skipstjóri, þetta er aðeins ör-
lítill hluti al' öllu því, sem ég þarf
að endurgjalda á eihn eða annan
hátt“.
„En kæra ungfrú“, sagði skipstjór-
inn vandræðalega. „Þetla verður til
jjess, að helmingurinn af skipsliöfn-
inhi strýkur í land og fer á árs
fyllirí!“'
En hann komst hrátt að því, að