Samtíðin - 01.10.1939, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
um verið og átti sér endurminning-
ar um fjölmarga, blóðuga bardaga
við rameflda andstæðinga. All i einu
rak það annað hornið á kaf i bóg-
inn á unga nautinu, og áður en það
gat nokkrum vörnum við komið,
hafði gamli boli stangað það á ný
og keyrt það til jarðar með 1500
punda þunga sínum. Unga nautið
öskraði af sársauka, og blóðið vall
úr nösum þess.
Gamla nautið tók nú enn að
stanga andstæðing sinn, en eftir
stutla stund lyfti það liausnum sigri
lirósandi, öskraði, svo að undir tók
i hlíðum dalsins, og tók á rás til
ungrar kvígu, sem stóð grafkyr og
blíðleg á svipinn, spölkorn þaðan,
sem viðureignin bafði átt sér stað.
Hinn nafnlausi maður beið enn á-
tekta. En brátt liafði gamla nautið
lokið erindi sínu við kúna og rölti
nú, umkringt af kúm, á undan
nautabjörðinni norður á bóginn.
Unga nautið lá einsamalt eflir, ó-
vígt eftir liina grimmilegu viður-
eign.
0 VAR nafnlausi maðurinn
ekki seinn i svifum. Hann lientisí
á fjórum fótum alla leið ofan i dal-
inn og fór í loftköstum. Særði vís-
undurinn kom auga á liann, og
reyndi að stanga hann í fæturna.
Maðurinn varpaði frá sér steini sin-
um og þreif í hornin á vísundin-
um. Vöðvarnir á loðnu baki bans
hnykluðust og titruðu eins og kan-
ínur í poka. Aflvöðvarnir á hand-
leggjum lians og' lærvöðvatr tútn-
uðu út eins og einhverjir furðuleg-
ir ávextir. Alt í einu kvað við smell-
ur, líkt og trjágrein hefði hrokkið
i sundur. Naulið liafði hálsbrotnað.
Án þess að unna sér nokkurrar
hvíldar, þreif nafnlausi maðurinn
stein sinn og tók að l'Iá nautið. Hann
liyrjaði á bógsárinu eftir born gamla
nautsins og fló síðan aftur eftir.
Áður en drykklöng stund var liðin,
liafði liann flegið allan frampart
nautsins og' hlutað það sundur í
miðju. Þarna lágu þvi 4—5 hundr-
uð pund af kjöti og beinum. Hann
vissi, að meira mundi hann ekki
geta borið i einu, og auk þess var
sólin nú i þann veginn að ganga
til viðar.
Hann slengdi kjötinu á bak sér
og liélt í það með vinstri hendinni,
en steininn liafði hann enn i þeirri
liægri. Siðan hélt hann heim á leið.
Nafnlausi maðurinn bjó i helli
uppi i fjallshlíðinni. Þar liafði liann
skýli fyrir vetrarkuldanum. Þelta
var koldimmur liellir. Aðeins örlitla
birtu lagði inn um nnumann á liell-
inum.
Kona hans beið lians heima í liell-
inum. Hún var áþekk homini, að-
eins minni vexli. Sterkari var liún
en nokkur glímumaður, en kafloð-
in eins og api, með lítil, lafandi
brjóst, sem hún nærði lítinn, loð-
inn, tveggja ára gamlan dreng á.
Þau sögðu ekki neitt, enda kunnu
þau ekki að tala. Talfæri þeirra
liöfðu enn ekki lært að mynda orð.
Umsvifalaust tóku þau að háma í
sig kjötið og átu í einni lotu á að
giska fimtán pund af því, með mikl-
um ákafa. Þegar þau voru orðin
mett, drösluðu þau afganginum af