Samtíðin - 01.10.1939, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
kjötinu á afvikinn stað, og því næst
lagðist konan til svefns með l)arnið
í örmum sér.
En maðurinn settist á lieybreið-
una, sem hann liafði þakið hellis-
gólfið með, tók upp tvo steina, sem
hann hafði fundið, og fór að slá
þeim saman. Öðrum steininum liélt
hann niðri við gólfið, en sló liann
með hinum. Flísar hrukku úr stein-
unum og jafnframt eldneistar. Sól-
in lækkaði á lofti. Maðurinn sat enn
álútur. Hann var liugsi og andaði
þungt gegnnm víðar nasaholurnar.
ALT I EINU tók hann viðhragð.
Milli steinanna sást eitthvað
undarlegt, sem læsti sig i skrjáf-
þurt lieyið. Það var rautt á litinn.
Hann þefaði af því. Það var eitt-
hvað alveg nýtt, og það stakk hann
i nasirnar. Hann fnæsti.
í heyinu hærðist lítill, gulleitur
logi, og það rauk af loganum. Hann
starði skelfdur á þetta. Eldurinn
læsti sig um heyið og logaði hærra
en áður. Ivonan lians fann einnig
sviðalyktina, vaknaði nöldrandi og
þreif upp stóran, svartan stein, sem
hún reiddi upp yfir liöfuð sér.
Ef þau hefðu verið dýr, mundu
þau hafa lagt á flótta. En maður-
inn aftraði konunni frá því að flýja.
Þau horfðu bæði á gular eldtung-
urnar, er sleiktu heyið, og fundu,
að þær voru lieitar eins og sólar-
geislarnir.
Maðurinn ýtti meira heyi að eld-
inum með fætinum. Logarnir urðu
bjartari og lieitari. Hann liorfði á
eldinn og á steinana, sem höfðu
skapað hann. Því næst fleygði hann
nokkrum þurrum greinum á logana.
Þær háluðu upp, og eldurinn snark-
aði.
Úti fyrir féll á svart náttmyrkr-
ið, en þarna inni var hjart. Úti livein
kaldur og ömurlegur nætursvalinn,
en inni í hellinum var ámóta hlýtt
og um hábjartan daginn.
I hinum smáu augum nafnlausa
mannsins ljómaði hin fyrsla gleði,
upphaf meðvitundarinnar um það,
að hann liefði unnið sigur.
Hvað annað! Hann var fyrsti hug-
vitssnillingur mannkynsins — liann
liafði fundið eldinn.
ATLI MÁR:
ÖLKOLLAN
Mín kolla er betri en keisarans skál,
á keisarans skál er þó glóandi vín.
Og þessari kollu hefi eg selt mína sál,
eg syng henni lof, það er hamingja min.
Það glymur um salina hlátur og hróp,
er hvelfist ó börmunum freyðandi veig.
Ég drekk þetta ævintýr, teyg fyrir teyg,
i trú ó þann guð, sem að ölföngin skóp.
Ég er fullur. Nú ólgar og sýður mín sál
og syngjandi dansar um ómælisgeim.
Ég tala með ágætum annarleg mál.
Ölið er búið. Ég slangra því heim.
En týnt er nú vitið, — ég treysti því heitt,
ég treysti því heitt, að guð sé mér nær.
(Annars trúði ég engu i gær,
en ölið og heimskan svo mörgu fá breytt).
Ég finn ekki liúsið. Hver fjandinn er að,
hver fjandinn, — ó, guð, hvar er
lykillinn minn.
Einhvern veginn samt álpasl á það
að opna dyrnar og lyppast inn.
Ég sofnaði í fötunum, fullur og sljór
og fúll inn að beini og vaknaði á ný.
Þó leit ég til himins og lofaði því
að líta með andstygð á þjór.
(Samt langar mig núna þau óhemju
ósköp í bjór!) -