Samtíðin - 01.10.1939, Side 19

SAMTlÐIN
15
og karldýr hafa gefið af sér 8—12
unga, og fóður lianda þessum dýr-
um nemur um 100 kr. á ári, ef fisk-
æti handa þeim-er keypt við sann-
gjörnu verði. Það er því bersýnilegt,
að minkar gefa góðan arð, ef alt
er með feldu.
— Hvert er álit þitt á íslenskum
landbúnaði? Telur þú ekki, að æsk-
an ætti að leita sér verkefna i sveit-
um landsins í ríkara mæli en hún
gerir nú?
— Ég hef bjargfasta trú á ís-
lenskum landbúnaði, sé liann rek-
inn i smáum stíl. Mér finst mikið
djúp staðfest milli þess, að búa i
sveit og að fá að ráða sér sjálfur,
og hins, að lifa á vinnusnöpum á
evrinni við sjóinn, vera þar oft at-
vinnulaus eða í einhverri svonefndri
atvinnubótavinnu öðru hverju.
Ég álít, segir Gunnar Sigurðsson
að lokum, — að æskan eigi að nema
sveitirnar á ný og brjóta þar land
til ræktunar. Landið okkar hefir
svo undurmargt að bjóða áhuga-
sömu fólki. Fólksstraumurinn iir
sveitunum er hörmulegt böl, sem
stemma verður stigu fyrir, ef hér
á ekki alt að fara i kalda kol. Og
hver ætti fremur að berjast gegn
eyðingu sveitanna en æskan, sem á
að erfa landið? Ég álit, að hér beri
að taka upp þegnskylduvinnu, þar
sem æskufólk læri að vinna gagn-
leg störf i þágu alþjóðar, læri að
bera lotningu fyrir hvers konar
hollri og sjálfsagðri vinnu og fái
ímugust á iðjuleysi og vingulshætti.
\Ð ER BÆÐI skemtilegt og
lærdómsríkt, að skoða hinn
myndarlega húskap í Gunnarshólma
og hlíta í því efni leiðsögu þeirra
hjóna, sem eru samvalin um ráð-
deild og dugnað. — Mér þótti vænt
um, þegar blessuð rafmagnsljósin
lýstu okkur hér í fyrsta sinn árið
1933, sagði frú Margrét, þegar við
vorum að skoða rafveituna við
Hólmsá, skamt frá bænum. Vegna
jafnlendis hefur orðið að skapa
vatninu lialla með liárri stíflu í
ánni.
Túnið í Gunarshólma er orðið um
50 dagsláttur að stærð. Við ræktun
þess hafa komið upp mörg þúsund
vagnhlöss af grjóti. Ilefir nokkru
af ]>ví verið ekið í veginn, dálítið
Iiefir verið notað til húsagerðar, en
mikið af grjótinu liefur verið notað
til lagfæringar á árbakkanum, til
varnar Iandbroti. Heyfengsins af
hinu mikla túni er'áður getið, en
úr görðunum fást nú um 100 tunn-
nr af gulrófum, til skepnufóðurs,
en auk þess nokkuð af kartöflum
og ýmis konar grænmeti.
Á þessu stórbúi starfa að vetrar-
lagi sex karlmenn og ein stúlka, en
tólf manns á sumrin, auk þeirra
bjóna og barna þeirra. Það, sem
oss virðist einkum einkenna bii-
skapinn í Gunnarshólma, er hin á-
kveðna verkaskipting, sem þar rik-
ir að sjálfsögðu, og myndarbragur
í öllum greinum. Hér hefur bersýni-
lega ekkert verið til sparað, hvorki
fé né fyrirhöfn. Búskapurinn minn-
ir mjög á erlent stórbú. En þeir, sem
muna gretta hraunflákann, sem var
fvrir nokkrum árum þar, sem nú
er iðjagrænn og eggsléttur töðuvöll-
ur, hugsa ef til vill sumir hverjir