Fréttablaðið - 19.02.2010, Blaðsíða 36

19. FEBRÚAR 2010 FÖSTUDAGUR8
É g er haldinn persónuleika-röskun sem lýsir sér þannig að ég geri ávallt ráð fyrir
því að meðlimir leiðinlegra hljóm-
sveita séu ömurlegt lið og vondar
manneskjur. Í daglegu tali kallast
slíkt hroki, en ég geri mér grein
fyrir rökleysunni og legg mig allan
fram við að reyna að losna við for-
dómana.
Það er í raun frekar furðulegt
að ég hugsi svona enn þá, vegna
þess að trekk í trekk hafa leið-
inlegar hljómsveitir orðið á vegi
mínum og reynst skipaðar ágætis
fólki þrátt fyrir allt.
Sérstaklega hefur þetta hrjáð
mig baksviðs á hinum ýmsu tón-
leikastöðum borgarinnar, enda er
ég í starfandi hljómsveit sem gerir
þó nokkuð af því að spila opinber-
lega, og jú, oft með hrikalega leið-
inlegum hljómsveitum.
Ég segi „oft“, en sannleikurinn
er sá að yfirleitt eru þetta ágæt-
is grúppur sem deila sviði með
mér og minni hljómsveit. Ég geng
jafnvel svo langt að kalla sumar af
þessum hljómsveitum „frábærar“,
þó þær séu reyndar öllu sjaldséð-
ari. En þær leiðinlegu sitja í manni
eins og popphýði í tannholdi eftir
bíóferð.
Staðreyndin er sú að ég hef
rangt fyrir mér. Öll mín fullorð-
insár hef ég í blindni bölvað hverri
einustu leiðinlegu hljómsveit sem
í eyru mín ratar, en ekki einskorð-
að reiðina við tónlistina, heldur
úthúðað meðlimunum í áheyrn
allra viðstaddra. Ég er samt ekki
meiri maður en svo að þetta gæti
ég aldrei sagt við hljómsveitirnar
sjálfar.
„Ojbarasta, þetta eru nú
ljótu andskotans aumingjarnir
í Xxxxxx. Er einhver sjens á að
þessir gaurar séu eitthvað annað
en fífl?“ Svona hef ég verið orðljót-
ur. Hitt síðan viðkomandi hljóm-
sveit einhversstaðar og meðlim-
irnir verið ekkert nema almenni-
legheitin. Segja jafnvel: „Takk
fyrir giggið, strákar, þetta var
skemmtilegt hjá ykkur.“ Ekki er ég
svo ómerkilegur að svara því með:
„Já er það? Mig langaði nefnilega
að drepa mig þegar þið spiluðuð.“
Að segja einhverjum sem elsk-
ar þig að þú hatir hann er ómögu-
legt. Kannski hefur öllum þessum
hljómsveitum þótt við jafn ömur-
legir og mér hefur þótt þær. Ég
hálfpartinn vona það, samvisku
minnar vegna. Kannski segja þær
bara: „Hey svaka flott“ til þess að
vera vingjarnlegar. Og það geri ég
svo sannarlega á móti. Hvít lygi
meiðir engan.
Það eru samt alltaf viss von-
brigði þegar ég hitti leiðinlega
hljómsveit í fyrsta skipti og fólk-
ið er frábært. Þegar slíkt gerist
neyðist ég eiginlega til að hætta að
tala illa um viðkomandi sveit það
sem eftir er. Geng jafnvel skref-
inu lengra og fer að verja sveit-
ina. „Láttu ekki svona, þetta eru
topp náungar.“
Leiðinleg mús-
ík vingjarnlegra
manna
● Haukur Viðar Alfreðsson
í hljómsveitinni Morðingj-
unum
● BÍTLARNIR MEGA FARA YFIR GANGBRAUT Á meðan Harpan rís við hafnarbakkann, Sýrland stækkar
og fjölbreytt íslensk tónlist hljómar um landið virðist ástandið næstum bærilegt í tónlistarlífinu. Allt pex um uppgjör á
eignum bankanna leysist upp í svæfandi síbylju. Þetta eru svo leiðinlegar eignir sem eru til sölu. Ef útrásarvíkingarnir
hefðu nú verið meira hipp þá væri Abbey Road-stúdíóið í London á eignalista hinna hrundu banka. Hvílíkt tangarhald
sem við hefðum á Alistair Darl ing ef við gætum hótað því að breyta því í íslenskt poppminjasafn. Við fengjum Sir Paul
að samningaborði Icesave. Abbey Road er sem sagt til sölu og hafi einhver áhuga þá hafa heyrst
tölur eins og 40 milljón pund fyrir húseignirnar, tækjabúnaður ekki innifalinn. Á Englandi hafa
menn hugleitt hvort Abbey Road eigi að vera safn til minningar um horfna tíma í tónlist
er stórar sinfóníuhljómsveitir gengu til liðs við poppstjörnur auk þess að varð-
veita efnistök margra kynslóða einleikara á klassískum tónbókmenntum.
Spurningin sem vaknar er hvort að flestir staðir og stofnanir tónlist-
arinnar eigi eftir að enda sem söfn. Verður Háskólabíó safn um erfiða
æsku Sinfóníunnar. Munu ferðamenn skoða Hljómskálann og taka
andköf yfir aðstæðunum sem blásarasveitum Reykjavíkur var boðið
upp á til æfinga? Verður loksins boðið upp á skoðunarferðir um tón-
listarstúdíó Ríkisútvarpsins sem aldrei hefur verið klárað?