Fréttablaðið - 26.02.2010, Page 24

4 föstudagur 26. febrúar
Leikkonan Vigdís
Hrefna Pálsdóttir
túlkar þrjár gjörólíkar
persónur í jafnmörgum
verkum í Þjóðleikhúsinu
um þessar mundir. Hún
leikur í kórnum í Brenni-
vörgunum og fer með
hlutverk Nansíar í Óliver!
Þriðja verkið, Hænuung-
arnir eftir Braga Ólafs-
son, verður frumsýnt
annað kvöld í Þjóðleik-
húsinu.
Viðtal: Hólmfríður H. Sigurðardóttir
Ljósmyndir: Valgarður Gíslason
V
igdís hefur skemmt
sér konunglega á æf-
ingum fyrir Hænuung-
ana og hlakkar til að
sjá móttökur áhorf-
enda. „Þetta er frábært leikrit. Bragi
hefur svo lúmskan og skemmtileg-
an húmor, hann sér hið kómíska í
hinum hversdagslegustu aðstæð-
um. Það er líka búið að vera mjög
lærdómsríkt að vinna með þess-
um reynsluboltum eins og Krist-
björgu, Eggerti, Heiðu, Pálma og
Friðriki. Mér finnst mjög mikilvægt
að ungir leikarar fái að starfa við
hlið þeirra eldri og reyndari, það
græða allir á því að ólíkar kyn-
slóðir séu starfandi saman í leik-
húsinu. Leikritið á sér stað á hús-
fundi og ég leik stelpu sem kemur
og rótar í fólkinu. Þetta er skraut-
legt og trúverðugt persónugallerí
hjá Braga og Stefáni Jónssyni leik-
stjóra og ég held að það eigi allir
eftir að kannast við einhverjar
týpur þarna.“
Hún óttast ekki að ruglast á text-
um og fara óvart að syngja Mat,
dýrlegan mat í miðri senu af Hænu-
unganum. „Nei, nei, það er bara
gaman að vinna í svona ólíkum
verkefnum í einu. Þessi þrjú verk-
efni eru gjörólík og krefjast ólíkra
hluta af manni. Það er eitt af því
sem mér þykir svo gaman við að
vera leikari á Íslandi. Þú færð tæki-
færi til að gera ólíka hluti, spreyta
þig á ólíkri tegund af leiklist.“
VIÐ NÁM Í SKOTLANDI
Þetta var ein helsta ástæðan fyrir
því að Vigdís ákvað að koma aftur
heim til Íslands, eftir að hafa verið
við nám í Konunglegu skosku aka-
demíunni fyrir tveimur árum. „Ég
velti því mikið fyrir mér þá hvort
ég ætti að reyna að lifa sem leik-
kona þarna úti, en tók þá ákvörð-
un að koma frekar aftur heim. Hér
var ég öruggari um að hafa nóg
að gera og fá að gera ólíka hluti.
Það er viss lúxus á Íslandi að þú
verður að hafa breidd sem leikari
ef þú ætlar að lifa af. Maður getur
ekki lifað bara af söngleikjum, til
dæmis, því þeir eru einfaldlega
ekki það margir á ári. En auðvitað
er viss tilhneiging hjá fólki að fest-
ast í ákveðnum rullum. Mér finnst
líka margir af okkar færustu leik-
stjórum of ragir við að láta okkur
prófa eitthvað nýtt, menn spila
það svoldið seif og tæpkasta oftar
en ekki.“
SÖNGUR OG DANS ALLA DAGA
Í Skotlandi var Vigdís í söngleikja-
námi, sem byggðist að stærstum
hluta á intensívum söng- og dans-
æfingum í fleiri klukkutíma á dag.
Sjálf er Vigdís mikill söngleikja-
aðdáandi. Hún hefur lært söng frá
því hún var stelpa en það var helst
dansinn sem hana langaði til að ná
betri tökum á. „Stór ástæða fyrir
því að mig langaði að læra meira
var að ég varð oft svo kvíðin fyrir
dansprufur. Ég var oft svo hrædd
um að ná ekki sporunum og náði
þeim ekki þess vegna, þetta var
orðin meinloka hjá mér. Mig lang-
aði að læra meira á líkama minn
og aðra nálgun á söng.“
Þegar hún sótti um að komast
inn í Konunglegu skosku akademí-
una átti hún þó ekki sérstaklega
von á að komast inn. „Það var eig-
inlega í algjöru bríaríi að ég ákvað
að sækja um þarna, ég var hand-
viss um að ég kæmist ekki inn
eftir dansprufuna, sem var algjör
brandari.“
Hinar prufurnar hafa þó greini-
lega vegið hana upp, því hún var
ein af tólf sem komust inn, af mörg
hundruð umsækjendum, og fékk
skólastyrk líka. „Mér brá ekkert
lítið þegar ég fékk bréfið og ég sá
að ég var komin inn,“ segir Vigdís
og brosir.
FRIÐUR FYRIR ÖÐRU FÓLKI
Stuttu seinna var hún komin með
alla fjölskylduna til Skotlands, og
það til að vera í eitt ár. Þetta var
góður tími fyrir fjölskylduna. „Mér
fannst þetta frábær reynsla og ég
hugsa að við gerum þetta einhvern
tímann aftur. Ég held það sé mjög
dýrmætt fyrir fjölskyldur að fá af
og til smá frið frá vinum og vanda-
mönnum − þó þeir séu dásamleg-
ir. Svo er þroskandi að búa í öðru
landi og kynnast nýju samfélagi,
sjá hvernig fólk hefur það annars
staðar.“
Dvölin úti varð þó ekki til að
minnka ást hennar á heimahögun-
um. „Mér fannst frábært að kynnast
nýrri menningu, gildum og lífsstíl.
Það kenndi mér líka að meta betur
það sem ég hef hér. Ég sé ekkert
eftir því að hafa farið heim. Ég vil
ekki ala dóttur mína upp öðruvísi
en sem Íslending og það frelsi sem
við höfum hérna á Íslandi finnst
mér mjög dýrmætt.“
ÞINGHOLTIN EINS OG LÍTIÐ ÞORP
Vigdís er fædd og uppalin í Þing-
holtunum og getur ekki hugsað
sér að færa sig langt um set. „Ég er
löngu búin að gera mér grein fyrir
því að ég er átthagafjötruð og flyt
sennilega seint úr Þingholtunum.
Ég ólst upp á Bergstaðastræti og sé
húsið hennar mömmu frá tröpp-
unum mínum. Það sem ég sæk-
ist eftir í miðbænum er mannlífið.
Þingholtin eru eins og lítið þorp. Ég
þekki meira og minna fólkið sem
býr í kringum mig, nema reyndar í
tóma húsinu hans Björgólfs Thors
gegnt mér. Það er viss nálægð við
fólkið í kringum mig sem ég skynja
ekki í úthverfum. En ég hef svo
sem aldrei búið í úthverfi, svo ég
er alveg jafnfordómafull gagnvart
úthverfum eins og fólk þaðan er
gagnvart miðbænum.“
Henni leiðist tal um að færa þurfi
meira líf í miðbæinn með hinum
ýmsu aðgerðum og framkvæmd-
um. „Mér finnst gleymast í þess-
ari umræðu að það er fyrir fólk í
miðbænum og það þarf að hlúa að
því líka. Til dæmis með því að gera
átak í umferðarmálum. Fólk keyr-
ir eins og bestíur í Þingholtunum.
Mér finnst stundum eins og það sé
almennt álit að hérna búi enginn,
þetta séu bara kaffihús og hótel.
En hérna býr fólk með börnin sín
og þau eru úti að leika sér, alveg
eins og alls staðar annars staðar í
Reykjavík.“
SORGLEG MENNINGARUMFJÖLLUN
Vigdís er dóttir Páls Baldvins Bald-
vinssonar, menningarrýnis og
leikhúsgagnrýnanda með meiru.
Hún fær oft þá spurningu hvort
það sé erfitt að eiga pabba sem
er gagnrýnandi. „Auðvitað getur
það stundum verið skrýtið, því
starf gagnrýnenda er bæði um-
deilt og vanþakklátt. En mér finnst
reyndar gagnrýni leikhúsinu mjög
mikilvæg. Og það er sorgleg stað-
reynd að ritstjórnir okkar stærstu
dagblaða sjái ekki ástæðu til að
gefa meira pláss undir menning-
arumfjöllun og gagnrýni. Svo ég
tali nú ekki um RÚV og Stöð tvö.
Innlendur fréttaannáll RÚV núna
um áramótin minntist einungis á
einn menningarviðburð og það var
Eurovision. Kastljósið á að dekka
menninguna í bland við annað
en það verður alltaf frekar yfir-
borðskennt og hraðsoðið, senni-
lega vegna þess að það þykir ekki
nógu merkilegt. Egill Helgason
hefur sannað það með Kiljunni að
fólk vill almennilega menningar-
umfjöllun og það ber að bregðast
við því með umfjöllun um aðrar
listir en bókmenntirnar.“
Þó Vigdísi þyki gagnrýni mikil-
væg er hún ekki sátt við störf allra
gagnrýnenda. „Mér finnst gagn-
rýni á söngleiki sérstaklega oft
ekki nægilega vel unnin. Ég held
að mörgum gagnrýnendum leiðist
söngleikir og hafi ekki kunnáttu
til að meta þá. Ég var til dæmis
mjög ósátt við sum skrifin um
Óliver! og mér fannst greinilegt að
fólk kom með fyrirfram ákveðn-
ar hugmyndir um hvernig Oliver
Twist ætti að vera, en gerði ekki
greinarmun á bókinni og söng-
leiknum. Þetta er 50 ára söngleik-
ur sem er löngu búinn að festa sig
í sessi sem einn af klassísku söng-
leikjunum. Það ber að meta hann
sem slíkan.“
Um pabba sinn í hlutverki gagn-
rýnanda vill hún lítið annað segja.
„Við erum mjög náin og hann hefur
gefið mér mörg góð ráð í gegnum
tíðina og verið minn helsti stuðn-
ingsmaður. En það er ekki eins og
hann gagnrýni mig mikið. Hann er
bara eins og hvert annað foreldri
með það.“
DÓTTIR KONUNGSINS
Fram undan eru spennandi en
Í ÞÆGILEGUM ÁTTHAGAFJÖT
Í vetrarskrúða Vigdís klæðir sig vel á veturna, enda fer hún allra sinna ferða á tveimur jafnfljótu
Þingholtin eru eins og lítið þorp.
Ég þekki meira og minna fólkið
sem býr í kringum mig, nema
reyndar í tóma húsinu hans
Björgólfs Thors gegnt mér.