Fréttablaðið - 14.08.2010, Blaðsíða 32

32 14. ágúst 2010 LAUGARDAGUR
H
ittu mig á barnum
á suðvesturhorn-
inu á Prinsagarð-
inum,“ hafði Chris
skrifað blaðamanni
í netpósti. Þegar
komið er í umræddan garð í Gran-
ada versnar hins vegar í því. Það
er bar á hverju horni og engin leið
að átta sig á því hvað snýr suður.
„Ekta skilaboð frá afdalabónda; bar
á suðvesturhorninu,“ hugsar blaða-
maður áhyggjufullur.
Þær áhyggjur reyndust óþarfar
því það fer ekki fram hjá neinum
þegar Chris er kominn í Prinsa-
garðinn; með kringlóttu gleraugun
á nefinu, brosið út að eyrum, í víðri
útjaskaðri skyrtu, víðum buxum og
fjallgönguskóm. Blaðamann hafði
einmitt grunað að höfundur bókar-
innar „Ekið yfir sítrónur“ liti ein-
hvern veginn svona út. Eftir stutt
spjall er haldið á barinn á suðvest-
urhorninu.
Grætur ekki Genesis
Á unglingsárum stofnaði Chris
hljómsveitina Genesis ásamt nokkr-
um skólafélögum sínum. Þeirra
á meðal var Peter Gabriel sem
margir þekkja eflaust af farsælum
sólóferli. „Í mínum huga var þetta
aðeins skólahljómsveit með þann
eina tilgang að halda skemmtilegar
uppákomur. En félagar mínir höfðu
hærri hugmyndir um hljómsveitina.
Eini vandinn var sá að hljómsveitin
kæmist ekki í slíkar hæðir með svo
slakan trommuleikara svo ég var
látinn fjúka eftir að hafa leikið með
þeim í tveimur lögum á fyrstu plöt-
unni.“ Þá tók John Silver við kjuð-
unum en frammistaða hans þótti
heldur ekki nógu góð. Kom þá Phil
Collins til sögunnar; um frammi-
stöðu hans þarf ekki að fjölyrða.
„Mig minnir nú að ég hafi verið
alveg fokillur yfir þessu, annars er
hugurinn fljótur að afmá það beiska
úr minningunum. Allavega lagði ég
mig allan fram við að heyra aldrei
tónlist Genesis. Ég hef hins vegar
hitt þessa gömlu félaga mína aftur
og einnig kynnst Phil Collins, sem
er í rauninni aðdáunarverð persóna,
og mér finnst það í raun aðdáunar-
vert hvað þeir hafa höndlað frægð-
ina af mikilli hæversku. En ég er
afar sáttur við mitt hlutskipti, ég
er raunar hæstánægður með mitt
hlutskipti. Þar að auki er það örugg-
lega ekkert spennandi að vera rokk-
stjarna á sextugsaldri.“
Rokkari verður að rúningsmanni
Faðir Chris var kaupsýslumaður og
þótti heldur súrt í broti þegar sonur-
inn gaf allri kaupsýslu langt nef en
sneri sér að landbúnaðarstörfum.
Hann var fjárhirðir í suðurhluta
Englands um nokkurt skeið en lítið
var upp úr því að hafa. Þá varð að
leita annarra leiða. „Ég viður kenni
að ég var lélegur trommari,“ segir
Chris. „Eftir að ég var rekinn sneri
ég mér að gítarnum en ég er einn-
ig lélegur gítarleikari. Sömuleiðis
er ég lélegur bóndi þó mér þykir
sá starfi afar skemmtilegur. Ég er
hins vegar afar góður rúningsmað-
ur enda var það mín mesta tekju-
lind um þrjátíu ára skeið að rýja
ær, sérstaklega í Svíþjóð, Englandi
og einnig á Spáni.“
Þessi tekjulind var ekki verri en
svo að Chris og Anna, kona hans,
gátu dvalið á sumrin á Spáni sem
þau heilluðust bæði af. „Ég var
síðan gerður út af örkinni til að
skoða hús í Andalúsíu sem við hjón-
in gætum hugsanlega keypt,“ rifjar
hann upp. „Þegar ég kom til fjalla-
héraðsins Alpujarra sannfærðist
ég hins vegar um að hér vildi ég
eiga heima. Þess vegna fór ég út
fyrir valdsvið mitt og keypti húsið
El Valero án nokkurs samráðs við
konuna.“
Húsið stendur fjarri mannabyggð
í djúpum dal. Þar var ekkert raf-
magn og engar vatnsleiðslur þegar
Chris bar að. Þar að auki stóð það
handan ár mikillar sem ekki var
enn búið að brúa. „Það eru liðin tæp
tuttugu og tvö ár síðan við keyptum
húsið,“ segir blekbóndinn íhugull.
„Við höfum breytt því mikið en þó
ekkert í námunda við það sem það
hefur breytt okkur.“
Ábúandinn sem fylgdi með húsinu
Þessu breytingaskeiði lýsir Chris
í bók sinni „Ekið yfir sítrónur“
(Driv ing Over Lemons) sem kom
út árið 1999 og hefur selst í vel á
annað milljón eintaka víða um ver-
öld.
„Eins og ég lýsi í bókinni þá má
segja að við höfum eiginlega keypt
gamla ábúandann með húsinu en
hann hafði engan hug á því að flytja
þótt nýir eigendur væru fluttir inn.
Þetta er skemmtilegur maður en þó
tók þessi sambúð nokkuð á, sérstak-
lega þar sem hann og Anna áttu
ekki skap saman.“
Seinna komust hjónin að því að
gamli ábúandinn bar út mikinn
óhróður um þau hjónin í sveitinni.
„Það urðu endalok þeirrar vináttu.
Reyndar hitti ég hann átta árum
eftir útgáfu bókarinnar og bauð
honum kaffisopa. Hann sagðist þá
samgleðjast mér innilega vegna
velgengni minnar sem rithöfundar,
síðan mátti sjá tár á hvarmi. Ég fyr-
irgaf honum allt en það sem hann
gerði okkur er svo hræðilegt að ég
gat ekki sagt frá því öllu; ég tónaði
það verulega niður í bókinni.“ Chris
lítur síðan til lofts líkt og hann sjái
fortíðina þar ljóslifandi. Svo lítur
hann á mig íbygginn og segir: „Það
er svo hollt að fyrirgefa.“
Ætlaði aldrei út á ritvöllinn
Sveitungar voru flestir efins um
að þetta breska ævintýrafólk
myndi tóra í hreysinu atarna. „Það
er heldur ekkert skrýtið, við efuð-
umst stundum um það sjálf,“ rifjar
rithöfundurinn upp. Eftir útgáfu
fyrstu bókarinnar óttast enginn
um afkomu þeirra hjóna.
„Ég ætlaði reyndar aldrei að
skrifa þessa bók,“ segir Chris. „Það
var í raun og veru útgefandinn
sem atti mér út í þetta. Ég kynnt-
ist honum þegar ég skrifaði Rough
Guide to China nokkrum árum
áður en ég flutti til Spánar. Svo
heimsótti hann mig í Alpujarra og
varð um og ó. Sagðist hann aldrei
hafa kynnst annarri eins örbirgð
og það yrði að gera eitthvað til að
koma mér til mannsæmandi lífs.
Síðan linnti hann ekki látum uns ég
samþykkti að skrifa bók um þessa
reynslu. Til allrar hamingju lét ég
undan því og þegar ég loks byrjaði
hafði ég afskaplega gaman af rit-
störfunum.“
En hvað ef hann hefði aldrei
skrifað þessa bók? Væru þá hjón-
in enn þá við kröpp kjör í dalnum
djúpa? „Ég er nokkuð viss um að
við værum þarna enn. Í raun hefur
líf okkar ekki breyst svo ýkja mikið
þrátt fyrir velgengnina á ritvellin-
um. Ég er enn þá með mínar kind-
ur, við ræktum okkar afurðir og ég
er enn þá að rýja heilu hjarðirnar
í sveitinni. Reyndar ferðumst við
meira en við gerðum áður. Ég er
líka farinn að vinna við fjölmiðla nú
en það var aldrei á dagskrá þegar
ég keypti hreysið. Núna er ég til
dæmis að vinna að sjónvarpsþætti
um Andalúsíu, ég er þó ekki með
neitt sjónvarpstæki á heimilinu.“
Síðan sýpur hann á vínglasi sem
búið er að bera á borð. „Núna læt
ég það líka eftir mér að kaupa gott
vín til að súpa á með matnum en ég
eyði engu í hégóma,“ segir hann og
bendir á skyrtu sína og buxur sem
færu hverjum fjárhirði vel.
Á puttanum um Ísland
Áður en Chris flutti til Spánar tók
hann það að sér að sigla fleyi fyrir
frændfólk sitt um grísku eyjarnar í
Eyjahafi. Það ævintýri leiddi síðar
til þess að hann fór í skútuleiðang-
ur um Norður-Atlantshaf og hafði
þá viðdvöl á Íslandi.
„Er enn þá hægt að fara á putt-
anum um Ísland?“ spyr hann blaða-
mann sem ekki hefur reynslu af
þessum ferðamáta. „Það var vel
hægt árið 1993 þegar ég var þarna
á ferð. Ég man sérstaklega eftir
því þegar ég fór til Þingvalla, ég
varð svo uppnuminn af kyrrðinni
og náttúrufegurðinni. Þetta er með
sterkari ferðaupplifunum mínum.“
Blaðamaður verður upp með sér
eins og ævinlega þegar landi hans
eru slegnir gullhamrar af víðförlu
fólki. Síðan heldur rithöfundur-
inn áfram: „Það er alveg magnað;
Ísland er eina landið í heimi sem
hefur enga maura. Meira að segja á
Grænlandi eru maurar þó náttúran
sé enn hrjóstugri þar. Mér er minn-
isstætt þegar ég var á Grænlandi og
hitti mann sem sagðist alltaf hafa
viljað sjá tré. Fyrir skemmstu var
ég svo á ferðinni í Marokkó og þar
hitti ég annan mann sem dreymdi
um að sjá snjó. Ef ég fer aftur til
Íslands myndi ég eflaust hitta ein-
hvern sem ætti þann draum heit-
astan að sjá maur,“ segir Chris og
skellir upp úr.
Að faðma lögfræðinginn sinn
Þó vínið sé gott og glaumur Gran-
adaborgar heillandi er Chris ekki
til setunnar boðið því enn á hann
eftir að rýja ær sínar. Við höldum
því af stað í átt að fararskjóta hans.
Á leiðinni spyr ég hann hvað sé svo
heillandi við Spán. „Það kann að
hljóma klisjulega en Spánverjar
eru svo hlýir og léttir á bárunni.
Þetta hefur haft mikil áhrif á mig,
til dæmis er ég fyrir löngu farinn
að faðma alla að mér. Þegar ég hitti
lögfræðing minn í Madríd þá endar
fundur okkar iðulega með faðm-
lagi. Á Englandi tíðkast það ekki að
faðma lögfræðinginn sinn,“ segir
Chris og skellir upp úr.
Hann heldur þó aftur af sér þegar
komið er að því að kveðja þennan
norræna blaðamann eftir skemmti-
legan fund og tekist er í hendur að
norðurevrópskum sið.
Trymbillinn slaki sem sló í gegn
Hann var rekinn úr Genesis áður en sú hljómsveit sló í gegn. Fyrir tveimur áratugum keypti hann svo hreysi á afskekktum stað í
hlíðum Sierra Nevada á Spáni. Jón Sigurður Eyjólfsson hitti metsöluhöfundinn Chris Stewart í Granada og spjallaði við þennan
breska afdalabónda sem varð að heimsþekktum blekbónda.
ÆRLEGUR BÓNDI Þótt vel hafi tekist til á ritvellinum verður Chris enn að sinna ánum sem eru hans ær og kýr. Chris er ánægður með sitt hlutskipti, enda mun betra að vera metsöluhöfundur og afdalabóndi en sextug
rokkstjarna. MYND/LUNA VANDOORNE