Morgunn - 01.06.1926, Qupperneq 48

42
MORGUNN
til að standast þessi illu áhrif og fara ekki eftir þeim, en
gera þaö gagnstæða. Þá hefir hjálpin aldrei brugöist. Þessar
lágu verur hafa oft komiö til mín og sagt mér að gera þetta
og þetta, sem þær hafa til tekið. Þá hefi eg orðið að taka á
öllum mínum sálarkröftum til þess að biðja um hjálp, og
þaö svo fljótt, sem unt hefir veriö.
Eg get ekki sannaö ykkur þetta. En eg get komið meö
eitt dæmi til skýringar.
I febr.mán. 1015 var eg að vinna viö að hengja upp
seglfestar á ,,Valtý“, inni í sundum, með fleirum, sem ætluöu
að vera á skipinu á vertíöinni. Tveir menn voru uppi í stór-
mastri, aö festa þar blokkir, en við stóðum, einir þrír eöa
fjórir, hjá mastrinu og vorum að tala saman, vorum að bíða
eftir því aö draga upp til þeirra, sem í mastrinu voru. Við
stó'öum lieldur fyrir framan mastrið, en þilfarinu hallaöi
ofurlítið aftur. Þá sé eg mann kominn til mín, alveg fast aö
hliðinni á mér, og mér leizt alt annaö en vel á hann.
Ilann segir við mig: „Færið ykkur svolítiö aftur.“ Frá
homim ieggur svo mikinn kraft, að eg ætlaði ekki aö geta
beöið um styrk til hjálpar. Samt tókst þaö.
Þá fer eg aftur fyrir piltana og ýti á þá, til þess aö láta
þá færa sig fram. En þeir stimpast á móti. Samt láta þeir
undan, en eg datt áfram á þilfariö.
I sama bili reka þeir upp óp, sem uppi í mastrinu voru,
og klófalurinn, sem er járnJceðja, dettur niöur með blöklc og
öllu saman. Bolti haföi bilað. En ein lykkjan af falnum slóst
á fótinn á inér, svo að eg meiddist dálítiö. Piltarnir sögðu, að
það hefði veriö gott, aö eg liafði hrundiö þeirn áfram. Ann-
ars hefði illa farið. Þeir liefðu orðiö undir keðjunni, og ef
til vill undir blökkinni. Áreiðanlega hefðu þcir meiðst ínikið,
og ef til vill hefði þetta gctað orðiö 'einhverjum þeirra að
bana.
Eins og eg hefi tekið fram, fer því fjarri, aö allar liin-
ar dulrænu sýnir mínar séu fagrar eða hafi þægileg áhrif.
Eg skal nú geta þess, er mér hefir einna óþægilegast þótt.