Morgunn - 01.06.1926, Qupperneq 57

MOEGUSN
51
á manninum viö það, aö fá sannfæring fyrir liinn síiSara, en
sé hann hugsandi vera, þá hlýtur hann aö leggja þunga-
miöju lífs síns annarsstaöar en ella.
Bg býst viö, að um þetta atriði séum við keppendurnir
báðir sammála. Eg tel það sjálfsagt, að liáttv. andstæðingur
minn sé alveg jafn-sannfærður um þaö og eg, aö það yröi ómet-
anlegt tjón fyrir mannkynið, ef trúin á framhaldstilveruna hyrfi
með öllu. Og eg er líka viss um, að liann harmar þaö með mér,
að hún skuli ekki vera margfalt meiri en hún er. Bn sann-
leikurinn er sá, að mann má í raun og veru stórfuröa á,
að hxin skuli nokkur vera til, því að þegar að er gáð, þá ltem-
ur það í ljós, að það er vissulega ekki svo ýkjamargt, sem
hægt er að reisa á slíkar skoðanir — þegar frá eru dregin hin
spíritistisku fyrirbrigði. Höfuðástæðan er vissulega sú, að
mönnum liefir veriö kent að trúa á framhaldslífið, og þeir
hafa aldrei spurt sjálfa sig, hvort sá lærdómur væri á nokkru
reistur öðru en óskinni t.il að lifa. En þeir eru að smáátta
sig á, að þótt vaninn og hefðin liafi lielgaö þessa kenningu,
þá er ekkert vissara fyrir því, að hún sé rétt. Þeir vita, aö-
það liefir verið kent meiri hluta aldurs mannanna að jöröin
væri flöt eins og pönnukaka, en sá aldur liefir ekkert gert þá
kenningu réttari fyrir því. Bn vitaskuld verður aö kann-
ast við, að hefðin eða vaninn cr ckki eina undirstaöan lijá
fólki fyrir trúnni á framhaldslífiö. Og í samibandi við þaö er
fróölcgt aö athuga það, cr hinn ágæti prestur og sálarrann-
sóknamaður, Minot Savage, segir frá í bók, er hann ritaöi um
aldamótin. Hann hafði ritað brcf til fjölda presta af ýmsum
kirkjudeildum álfunnar og lagt fyrir >á þcssar tvær spum-
ingar: 1) Trúir þú á meðvitandi persónulega tilveru eftir
andlátiö, og 2) hversvegna trúir þú á liana? llann viidi kom-
ast að raun um, eftir því sem unt væri, á liverju trú þeirra
manna væri reist, sem vel væru að sér og líkindi væri fyrir,
að mest hugsuöu um þetta ofni.
Til mikillar furðu fyrir Savage, þá voru svörin frá mörg-
um prestunuin á þá leiö, að þeir væru alls ekki vissir um
persónulegt framliald, livorki fyrir þá sjálfa eöa nokkurn
4*