Morgunn - 01.06.1926, Blaðsíða 76

70
MORGUNN
Nœstn nótt þar á eftir varð eg „andans“ rétt aðeins vör, en;
aldrei síðan. — —
Til þess nú a8 gefa nokkura hugmynd um liina furðu-
legu liæfileika þessa læknis, og almenningi til alvarlegrar
íhugunar, skal nú skýrt frá því, sem hér fer á eftir.
Það var kvöldiö 11. des. 1881 á foreldra-heimili mínu í
Skáleyjum á BreiðafirSi. Allir voru háttaðir. Eg svaf ein í.
rúmi beint á móti stigaopinu; þrjú brcið gólfborö lágu milli
þess og hvílu minnar. Innar af mínu rúmi var rúm föður-
míns og þiljað aðeins á milli rúmanna. Gegnt lians rúmi svaf
móðir mín, en borð var þar á milli undir stafnglugga. I hin-
um enda svefnloftsins svaf vinnufólkið og gömul kona.
Klukkan lítið yfir ellefu glaövakna eg úr fasta svefni..
Mér verður litið fram og sé þá stóran og þrekinn mann
standa örskamt frá mér, milli rúmsins og uppgöngunnar..
dlann er sveipaður hvítum klæðnaði, nema hvað hendur og
fætur eru nakin. Krossleggur liann armana um brjóstið, en
hendurnar, með hrikalegum, sinaberum fingrum, hanga eins
og máttlausar frá úlfliðunum. Mér varð starsýnt á stórar, blá-
ar neglurnar. Sá eg hvern drátt í stórskornu andlitinu, svo og
augnaráðið, og gæti enn lýst því til hlítar. — Vera þessi
horfir ýmist á mig eða inn eftir loftinu til foreldra minna.
Eg varð ekkert hrædd. En mig langar til þess að fá veruna
til þess að fara eða lireyfa sig. Dettur í liug, að kasta ein-
hverju í hana. Með því meinti eg ekki hrekk né neitt annað
ilt. Undir koddanum hafði eg höfuðklút, sem eg seildist eftir,
settist upp í rúminu, hnýtti klútinn saman í vöndul og
kastaði honum svo. Ilann sýnist fara í gegnum veruna og
nemur staðar hinu megin við loftopið. Árangur engimi. Yfir
rúmi mínu hékk skeiða- eða spónahengi. Þar náði eg í blikk-
skeið, og lét hana fara sömu leið. Ekki Iireyfir veran sig,
en við hávaðann í skeiðinni (sbr. það, er Dr. Burgess'
heyrði), vaknar gamla konan, sem fyr er getið, rís upp og
spyr, hvað á gangi. Eg svara ekki og gamla konan legst út af
aftur. Þá rís eg upp á lmén, styð vinstri hendinni á rúm-
fjölina, og teygi mig ineð hægri liendinni eins langt og eg